...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



Rogi w górę!
Intelektualnie stymulujący i jednocześnie fizycznie palący thrash metal!
Lata 1677-1682, dwór króla Ludwika XIV.
Temat - TRUCIZNY!!!

Wyśmienity krążek!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Macabre Ceremony 04:27
2. Helene Jegado 04:33
3. Visitation Of A Lascivious Entity 08:01
4. Marquise de Brinvilliers 06:32
5. Phallanx Of Damnation 08:32
6. Raped Under The Stars 04:14
7. La Sorcière Du Marais 05:23
8. Hardrockers City 06:41



..::OBSADA::..

Bass - S. Chainsaw-Maeströr
Drums - Putrid Vön Rötten
Guitar, Backing Vocals - Joey Demönömaniac
Vocals, Guitar - Jey Deflagratör




https://www.youtube.com/watch?v=89kUgIjKhQI



Ponieważ wiem, iż bywają problemy z pobraniem moich wstawek bardzo proszę osoby, którym się to udało o udostępnianie innym użytkownikom.
Nie zachowujcie się jak pisowsko-konfederackie ścierwa...
W 1989 roku dostaliśmy ogromną szansę wyjścia z ruskiej dupy... Nie dajmy się znowu tam wcisnąć!!!



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...



Rogi w górę!
Intelektualnie stymulujący i jednocześnie fizycznie palący thrash metal!
Lata 1677-1682, dwór króla Ludwika XIV.
Temat - TRUCIZNY!!!

Wyśmienity krążek!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Macabre Ceremony 04:27
2. Helene Jegado 04:33
3. Visitation Of A Lascivious Entity 08:01
4. Marquise de Brinvilliers 06:32
5. Phallanx Of Damnation 08:32
6. Raped Under The Stars 04:14
7. La Sorcière Du Marais 05:23
8. Hardrockers City 06:41



..::OBSADA::..

Bass - S. Chainsaw-Maeströr
Drums - Putrid Vön Rötten
Guitar, Backing Vocals - Joey Demönömaniac
Vocals, Guitar - Jey Deflagratör




https://www.youtube.com/watch?v=89kUgIjKhQI



Ponieważ wiem, iż bywają problemy z pobraniem moich wstawek bardzo proszę osoby, którym się to udało o udostępnianie innym użytkownikom.
Nie zachowujcie się jak pisowsko-konfederackie ścierwa...
W 1989 roku dostaliśmy ogromną szansę wyjścia z ruskiej dupy... Nie dajmy się znowu tam wcisnąć!!!



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Przez ponad 40 lat istnienia wypracowali swój charakterystyczny styl i niech nagrywają w nim jak najdłużej bo od dawna są jedyną ekipą z niemieckiej wielkiej trójki, która nagrywa na poziomie wartym uwagi.



Ociebaton. Sodom był TYM zespołem, który w pełni wciągnął mnie na ścieżkę lewej ręki. Wcześniej były jakieś tam zerknięcia, ale dopiero łomot spuszczony mi na „Persecution Mania” w pełni otworzył mi oczy na glorię i chwałę metalu. I teraz, wielu latach przychodzi mi recenzować ich najnowsze dziecię. Czuję swoistą dumę, tym większą, że mogę Wam powiedzieć, że Tom i spółka nie mają powodów do wstydu.

„The Arsonist” jest osiemnastym (faken, sporo ich) pełniakiem w dorobków Niemców. Po tylu latach grania można było mieć pewne obawy, że mogła trochę zejść z nich para. Na szczęście nie tak, by grali dziwactwa, jak Kreator, czy płaski metal dla każdego, jak Destruction, ale jednak. Wszak ostatnie albumy, te po świetnym „Epitome of Torture”, były po prostu dobre, ale miałem wrażenie, że czuć tam lekką zadyszkę. Tymczasem Sodom potajemnie zbierało siły, niczym Jurij Owsienko środki na wskrzeszenie Wiadomo Kogo, by przypierdolić pociskiem ciężkiego kalibru, ale tak, że nie ma co zbierać.

Już sama okładka rzuca kolana. Namalowana z pietyzmem, godnym obrazów w galeriach sztuki i jawiąca się, jako hołd dla kultowego „Agent Orange” oraz „M 16”. A zawartość muzyczna albumu w pełni koresponduje z cieszącym oko obrazkiem. Klimatyczny kawałek tytułowy płynnie przechodzi w bezlitosny wpierdol, jakim jest „Battle of The Harvest Moon” i nawałnica pocisków nie ustaje aż do zamykającego album „Return to God in Parts„. Nie widzę za bardzo sensu w rozwodzeniu się nad każdym z trzynastu utworów, więc zbiorczo powiem, że każdy element dopieszczono tam maksymalnie. Riffy oraz solówki bezlitośnie dziurawią cywili, a dzieła zniszczenia dopełnia ciężki karabin maszynowy perkusji. Całość podlana jest tym dobrze znanym, lekko chrypiącym wokalem Toma, co łącznie przekłada się na idealny zbiór pieśni o krwi oraz przemocy. Co ciekawe, nie wiem czy to zabieg celowy, ale w niektórych kawałkach wyłapywałem echa ich poprzednich dokonań. A tu gdzieś riffy z „Nuclear Winter„, czy motyw z „In War And Pieces„. Nóżka chodzi dziarsko, pięść zaciska się aż paznokcie przecinają skórę, a twarz wykrzywia się w uśmiechu. Trudno mi tu wskazać na ten jeden najlepszy kawałek, ale w mojej ocenie wyróżniają się rewelacyjnie szalony „Trigger Discipline„, zamykający płytę „Return to God in Parts” oraz singiel honorujący byłego garowego Sodom, „Witchhunter„.

Nie znajduję tu wad. Jeśli „The Arsonist” miałoby być ostatnią płytą w dorobku Sodom, to mogliby z dumą ogłosić, że zeszli ze sceny niepokonani. Pozycja obowiązkowa do słuchania oraz nabycia w tym roku. Bez dyskusji.

Bart



https://www.youtube.com/watch?v=HSGM6Ght8bc



..::TRACK-LIST::..

1. The Arsonist 01:03
2. Battle Of Harvest Moon 04:12
3. Trigger Discipline 03:52
4. The Spirits That I Called 02:57
5. Witchhunter 03:13
6. Scavenger 04:01
7. Gun Without Groom 04:43
8. Taphephobia 03:42
9. Sane Insanity 04:03
10. A.W.T.F 03:57
11. Twilight Void 04:44
12. Obliteration Of The Aeons 03:53
13. Return To God In Parts 04:28



..::OBSADA::..

Thomas Such - electric bass guitar, lead vocals
Frank Gosdzik - electric guitar
Yorck Segatz - electric guitar
Toni Merkel - drums, production, mixing




https://www.youtube.com/watch?v=f2HIR95GNs0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...


..::OPIS::..

Przez ponad 40 lat istnienia wypracowali swój charakterystyczny styl i niech nagrywają w nim jak najdłużej bo od dawna są jedyną ekipą z niemieckiej wielkiej trójki, która nagrywa na poziomie wartym uwagi.



Ociebaton. Sodom był TYM zespołem, który w pełni wciągnął mnie na ścieżkę lewej ręki. Wcześniej były jakieś tam zerknięcia, ale dopiero łomot spuszczony mi na „Persecution Mania” w pełni otworzył mi oczy na glorię i chwałę metalu. I teraz, wielu latach przychodzi mi recenzować ich najnowsze dziecię. Czuję swoistą dumę, tym większą, że mogę Wam powiedzieć, że Tom i spółka nie mają powodów do wstydu.

„The Arsonist” jest osiemnastym (faken, sporo ich) pełniakiem w dorobków Niemców. Po tylu latach grania można było mieć pewne obawy, że mogła trochę zejść z nich para. Na szczęście nie tak, by grali dziwactwa, jak Kreator, czy płaski metal dla każdego, jak Destruction, ale jednak. Wszak ostatnie albumy, te po świetnym „Epitome of Torture”, były po prostu dobre, ale miałem wrażenie, że czuć tam lekką zadyszkę. Tymczasem Sodom potajemnie zbierało siły, niczym Jurij Owsienko środki na wskrzeszenie Wiadomo Kogo, by przypierdolić pociskiem ciężkiego kalibru, ale tak, że nie ma co zbierać.

Już sama okładka rzuca kolana. Namalowana z pietyzmem, godnym obrazów w galeriach sztuki i jawiąca się, jako hołd dla kultowego „Agent Orange” oraz „M 16”. A zawartość muzyczna albumu w pełni koresponduje z cieszącym oko obrazkiem. Klimatyczny kawałek tytułowy płynnie przechodzi w bezlitosny wpierdol, jakim jest „Battle of The Harvest Moon” i nawałnica pocisków nie ustaje aż do zamykającego album „Return to God in Parts„. Nie widzę za bardzo sensu w rozwodzeniu się nad każdym z trzynastu utworów, więc zbiorczo powiem, że każdy element dopieszczono tam maksymalnie. Riffy oraz solówki bezlitośnie dziurawią cywili, a dzieła zniszczenia dopełnia ciężki karabin maszynowy perkusji. Całość podlana jest tym dobrze znanym, lekko chrypiącym wokalem Toma, co łącznie przekłada się na idealny zbiór pieśni o krwi oraz przemocy. Co ciekawe, nie wiem czy to zabieg celowy, ale w niektórych kawałkach wyłapywałem echa ich poprzednich dokonań. A tu gdzieś riffy z „Nuclear Winter„, czy motyw z „In War And Pieces„. Nóżka chodzi dziarsko, pięść zaciska się aż paznokcie przecinają skórę, a twarz wykrzywia się w uśmiechu. Trudno mi tu wskazać na ten jeden najlepszy kawałek, ale w mojej ocenie wyróżniają się rewelacyjnie szalony „Trigger Discipline„, zamykający płytę „Return to God in Parts” oraz singiel honorujący byłego garowego Sodom, „Witchhunter„.

Nie znajduję tu wad. Jeśli „The Arsonist” miałoby być ostatnią płytą w dorobku Sodom, to mogliby z dumą ogłosić, że zeszli ze sceny niepokonani. Pozycja obowiązkowa do słuchania oraz nabycia w tym roku. Bez dyskusji.

Bart



https://www.youtube.com/watch?v=HSGM6Ght8bc



..::TRACK-LIST::..

1. The Arsonist 01:03
2. Battle Of Harvest Moon 04:12
3. Trigger Discipline 03:52
4. The Spirits That I Called 02:57
5. Witchhunter 03:13
6. Scavenger 04:01
7. Gun Without Groom 04:43
8. Taphephobia 03:42
9. Sane Insanity 04:03
10. A.W.T.F 03:57
11. Twilight Void 04:44
12. Obliteration Of The Aeons 03:53
13. Return To God In Parts 04:28



..::OBSADA::..

Thomas Such - electric bass guitar, lead vocals
Frank Gosdzik - electric guitar
Yorck Segatz - electric guitar
Toni Merkel - drums, production, mixing




https://www.youtube.com/watch?v=f2HIR95GNs0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ten wydany w niewielkim nakładzie, limitowany CD gromadzi zawartość trzech legendarnych taśm demo ("No Life 'Til Leather", "Power Metal" i "Megaforce Demo") zarejestrowanych profesjonalnie w studio i wydanych/rozdawanych na kasetach przez zespół (głównie w składzie James Hetfield, Dave Mustaine, Ron McGovney i Lars Ulrich + Cliff Burton w dwóch nagraniach z trzeciego demo) pomiędzy wiosną 1982 a wiosną 1983. W porównaniu z wersją LP (na Verne Records) dodano jeszcze sześć nagrań: dwie wersje "Hit The Lights", wydane jeszcze w 1982 roku przez wytwórnię Metal Blade na pierwszym i drugim tłoczeniu legendarnej kompilacji "Metal Massacre", a także cztery legendarne covery (Diamond Head, Sweet Savage i Savage), zarejestrowane w garażu basisty Rona McGovneya!

Jakość tego trwającego 78 minut i wielokrotnie wznawianego materiału PO RAZ PIERWSZY W HISTORII (poza kasetą magnetofonową kilka lat temu wydaną na Record Store Day przez zespół) jest niemal perfekcyjna - pierwsze 60 minut płyty brzmi jak katalogowy, nieco surowo wyprodukowany, studyjny album! Co ważne - przy okazji poprawiono prędkość przesuwu taśmy, usunięto szumy i rozjaśniono brzmienie! Nawet cztery kawałki z garażu McGovneya po obróbce brzmią dużo lepiej niż wcześniejsze wersje! No i tutaj wyraźnie słychać, jak bardzo utalentowany i jak ogromną mocą obdarzony był ten zespół! Atrakcyjna okładka zawiera reprodukcje unikalnych taśm oraz kilka rzadkich, fajnych zdjęć nastoletniej wówczas grupy!



..::TRACK-LIST::..

'No Life 'Til Leather' Demo Tape
1. Hit The Lights 4:09
2. The Mechanix 4:20
3. Motorbreath 3:12
4. Seek and Destroy 4:43
5. Metal Militia 5:01
6. Jump in the Fire 3:43
7. Phantom Lord 3:26

'Power Metal' Demo
8. Hit The Lights 4:11
9. Motorbreath 3:17
10. Jump in the Fire 3:55
11. The Mechanix 4:38

'Megaforce Demo'
12. No Remorse 5:26
13. Whiplash 4:05

'Metal Massacre' LP
14. Hit the Lights 4:26

Demo Recorded at Ron McGovney's Garage March 1982:
15. Helpless (Diamond Head cover) 6:19
16. Let It Loose (Savage cover) 3:09
17. Killing Time (Sweet Savage cover) 2:38
18. Sucking My Love (Diamond Head cover) 6:38




https://www.youtube.com/watch?v=oRRd-8aRKoY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ten wydany w niewielkim nakładzie, limitowany CD gromadzi zawartość trzech legendarnych taśm demo ("No Life 'Til Leather", "Power Metal" i "Megaforce Demo") zarejestrowanych profesjonalnie w studio i wydanych/rozdawanych na kasetach przez zespół (głównie w składzie James Hetfield, Dave Mustaine, Ron McGovney i Lars Ulrich + Cliff Burton w dwóch nagraniach z trzeciego demo) pomiędzy wiosną 1982 a wiosną 1983. W porównaniu z wersją LP (na Verne Records) dodano jeszcze sześć nagrań: dwie wersje "Hit The Lights", wydane jeszcze w 1982 roku przez wytwórnię Metal Blade na pierwszym i drugim tłoczeniu legendarnej kompilacji "Metal Massacre", a także cztery legendarne covery (Diamond Head, Sweet Savage i Savage), zarejestrowane w garażu basisty Rona McGovneya!

Jakość tego trwającego 78 minut i wielokrotnie wznawianego materiału PO RAZ PIERWSZY W HISTORII (poza kasetą magnetofonową kilka lat temu wydaną na Record Store Day przez zespół) jest niemal perfekcyjna - pierwsze 60 minut płyty brzmi jak katalogowy, nieco surowo wyprodukowany, studyjny album! Co ważne - przy okazji poprawiono prędkość przesuwu taśmy, usunięto szumy i rozjaśniono brzmienie! Nawet cztery kawałki z garażu McGovneya po obróbce brzmią dużo lepiej niż wcześniejsze wersje! No i tutaj wyraźnie słychać, jak bardzo utalentowany i jak ogromną mocą obdarzony był ten zespół! Atrakcyjna okładka zawiera reprodukcje unikalnych taśm oraz kilka rzadkich, fajnych zdjęć nastoletniej wówczas grupy!


..::TRACK-LIST::..

'No Life 'Til Leather' Demo Tape
1. Hit The Lights 4:09
2. The Mechanix 4:20
3. Motorbreath 3:12
4. Seek and Destroy 4:43
5. Metal Militia 5:01
6. Jump in the Fire 3:43
7. Phantom Lord 3:26

'Power Metal' Demo
8. Hit The Lights 4:11
9. Motorbreath 3:17
10. Jump in the Fire 3:55
11. The Mechanix 4:38

'Megaforce Demo'
12. No Remorse 5:26
13. Whiplash 4:05

'Metal Massacre' LP
14. Hit the Lights 4:26

Demo Recorded at Ron McGovney's Garage March 1982:
15. Helpless (Diamond Head cover) 6:19
16. Let It Loose (Savage cover) 3:09
17. Killing Time (Sweet Savage cover) 2:38
18. Sucking My Love (Diamond Head cover) 6:38




https://www.youtube.com/watch?v=oRRd-8aRKoY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Re-issue of the 2nd full-length album '92 + EP "Solitude" '94 by Italian Technical Thrash Metal band.
This is the kind of clean, semi-technical melodic thrash metal that was prevalent at the time, reminding of a mixture of Powermad, Xentrix, Watchtower, Realm, Target, Toxik and Ignorance.
CD includes 3 live-video bonuses.
All fans of thrash metal with clear elements of traditional metal should check this out!!!



I became aware of Broken Glazz when digging through the more than obscure Italian thrash scene of the old days. It seems that the band, based in Turin, had amassed a solid following, without however being able to make more of their career. Part of the 'blame' can arguably be traced back to their genre of choice: arriving to the scene in the very late '80s and sticking to a half-clean, refined style of thrash, with a quasi-technical edge at times, was pretty much equivalent to heading your car towards a concrete wall and slamming on the throttle instead of the brakes. Nevertheless, they at least managed to complete two full-lengths before dissolving, of which Withdraw from Reality (1992) is the last.

Now, in that year you had the odd Sodom or Demolition Hammer stubbornly refusing to acknowledge what was going on around them and acting like the '80s never really ended, but for the most part, bands around the world were not indifferent to the changing of the times. Broken Glazz was no exception, and although the band's sound was always far from being that extreme, they still ended up conforming to the time's paradigms. Countdown to Extinction was already out, I mean. The comparison is relatively easy thanks to guitarist Ivan Appino's almost copycat Mustaine-esque snarl (which, funnily enough, was also almost identical to his predecessor James Wynnie), not to mention the occasional guitar-less verses, the balladic segments appearing every now and then, and the overall restrained average tempo.

Despite all of this, Withdraw from Reality was a rather dignified way of dealing with this hostile landscape. I'm not forgetting the aforementioned faults, especially the second mentioned – 'Empty' is a 2-min acoustic interlude more than anything else, and 'Neverworld' a failed experiment at a half-ballad – yet Broken Glazz throws enough ideas at you to make you overlook those. It helps that almost every refrain might stick in your head, '7.7.2' being the clearest example of doing more with less, case in point its extremely straightforward, yet infectious, almost hard rock structure. It also helps that Appino and one-album wonder Luca Balducci delivered a performance they're still extremely proud of today, I bet, and steal the spotlight from the busy, occasionally slapped bass and far from outrageous, yet spot-on drumming. 'Colours from Grey' or the unfortunately subpar 'The Legion' show more than above average technique, as well as melodic gusto, closer to something like Annihilator or Mekong Delta would write at their least weird, and 'Starry Sky' confirms all of this, being the absolute highlight of the whole album. I had to double-check it wasn't an outtake from The Principle of Doubt, as those continuous harmonies and creative riffing did their best to fool me, and that chorus was just as catchy as thrash can be. In a righteous world, easily among the all-time classics of Italian thrash. Bravo.

All in all, Withdraw from Reality is much more than yet another '90s trainwreck, not only respectable for a time frame that was hardly the most creative phase of thrash metal (even if judging from Game Over's latest, I think it still has its estimators – hopefully we are not approaching again that era), but pretty much enjoyable even nowadays, forgiving the more outdated elements, wannabe-funny cover song at the end above all. Broken Glazz appeared inevitably doomed from the very start, but made sure to leave another mark before disappearing. A small relic from a difficult period.

TheBurningOfSodom



..::TRACK-LIST::..

1. Lady War 4:16
2. 7.7.2 3:30
3. A Foot In The Grave 4:23
4. Colours In Grey 4:55
5. The Legion 4:31
6. Starry Sky 5:12
7. Neverworld 4:44
8. Still Life 5:05
9. Empty 1:51
10. I've Been Betrayed 3:56

Bonus Tracks (From Last EP 'Solitude'):
11. Solitude 3:34
12. Game Over (Accoustic Version) 5:36

Live Video Recorded Dracma Metal Fest 28 June 2008 Torino:
1. 7 7 2
2. Faces On The Floor
3. Solitude



..::OBSADA::..

James Paul Wynne (guitar, vocals, 1989-92)
Ivan Appino (guitar, vocals)
Andry Verga (drums)
Pier Querio (bass)
Luca Balducci (guitar, 1992-94)




https://www.youtube.com/watch?v=7Os83uz2C6A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Re-issue of the 2nd full-length album '92 + EP "Solitude" '94 by Italian Technical Thrash Metal band.
This is the kind of clean, semi-technical melodic thrash metal that was prevalent at the time, reminding of a mixture of Powermad, Xentrix, Watchtower, Realm, Target, Toxik and Ignorance.
CD includes 3 live-video bonuses.
All fans of thrash metal with clear elements of traditional metal should check this out!!!



I became aware of Broken Glazz when digging through the more than obscure Italian thrash scene of the old days. It seems that the band, based in Turin, had amassed a solid following, without however being able to make more of their career. Part of the 'blame' can arguably be traced back to their genre of choice: arriving to the scene in the very late '80s and sticking to a half-clean, refined style of thrash, with a quasi-technical edge at times, was pretty much equivalent to heading your car towards a concrete wall and slamming on the throttle instead of the brakes. Nevertheless, they at least managed to complete two full-lengths before dissolving, of which Withdraw from Reality (1992) is the last.

Now, in that year you had the odd Sodom or Demolition Hammer stubbornly refusing to acknowledge what was going on around them and acting like the '80s never really ended, but for the most part, bands around the world were not indifferent to the changing of the times. Broken Glazz was no exception, and although the band's sound was always far from being that extreme, they still ended up conforming to the time's paradigms. Countdown to Extinction was already out, I mean. The comparison is relatively easy thanks to guitarist Ivan Appino's almost copycat Mustaine-esque snarl (which, funnily enough, was also almost identical to his predecessor James Wynnie), not to mention the occasional guitar-less verses, the balladic segments appearing every now and then, and the overall restrained average tempo.

Despite all of this, Withdraw from Reality was a rather dignified way of dealing with this hostile landscape. I'm not forgetting the aforementioned faults, especially the second mentioned – 'Empty' is a 2-min acoustic interlude more than anything else, and 'Neverworld' a failed experiment at a half-ballad – yet Broken Glazz throws enough ideas at you to make you overlook those. It helps that almost every refrain might stick in your head, '7.7.2' being the clearest example of doing more with less, case in point its extremely straightforward, yet infectious, almost hard rock structure. It also helps that Appino and one-album wonder Luca Balducci delivered a performance they're still extremely proud of today, I bet, and steal the spotlight from the busy, occasionally slapped bass and far from outrageous, yet spot-on drumming. 'Colours from Grey' or the unfortunately subpar 'The Legion' show more than above average technique, as well as melodic gusto, closer to something like Annihilator or Mekong Delta would write at their least weird, and 'Starry Sky' confirms all of this, being the absolute highlight of the whole album. I had to double-check it wasn't an outtake from The Principle of Doubt, as those continuous harmonies and creative riffing did their best to fool me, and that chorus was just as catchy as thrash can be. In a righteous world, easily among the all-time classics of Italian thrash. Bravo.

All in all, Withdraw from Reality is much more than yet another '90s trainwreck, not only respectable for a time frame that was hardly the most creative phase of thrash metal (even if judging from Game Over's latest, I think it still has its estimators – hopefully we are not approaching again that era), but pretty much enjoyable even nowadays, forgiving the more outdated elements, wannabe-funny cover song at the end above all. Broken Glazz appeared inevitably doomed from the very start, but made sure to leave another mark before disappearing. A small relic from a difficult period.

TheBurningOfSodom



..::TRACK-LIST::..

1. Lady War 4:16
2. 7.7.2 3:30
3. A Foot In The Grave 4:23
4. Colours In Grey 4:55
5. The Legion 4:31
6. Starry Sky 5:12
7. Neverworld 4:44
8. Still Life 5:05
9. Empty 1:51
10. I've Been Betrayed 3:56

Bonus Tracks (From Last EP 'Solitude'):
11. Solitude 3:34
12. Game Over (Accoustic Version) 5:36

Live Video Recorded Dracma Metal Fest 28 June 2008 Torino:
1. 7 7 2
2. Faces On The Floor
3. Solitude



..::OBSADA::..

James Paul Wynne (guitar, vocals, 1989-92)
Ivan Appino (guitar, vocals)
Andry Verga (drums)
Pier Querio (bass)
Luca Balducci (guitar, 1992-94)




https://www.youtube.com/watch?v=7Os83uz2C6A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Pierwszy krążek Mekongów z nowym wokalistą zapożyczonym z amerykańskiej formacji Siren – Dougiem Lee. Wspominam o tym nie bez powodu, bo na tym dwudziestokilkuletnim krążku zespół osiągnął swoje maksimum kadrowe, a sam Dances of Death to, moim skromnym zdaniem, szczytowe osiągnięcie Niemców. Co prawda nie miałem jeszcze okazji zapoznać się z ubiegłorocznym „Intersections”, ale przeglądając zaprzyjaźnione (a także niezaprzyjaźnione) obejścia widzę, że ataku na szczyt raczej nie przeprowadzono. Mimo swojej wrodzonej niewiary w słowa innych, skłonny jestem uwierzyć w taki stan rzeczy – nie mam bowiem (niestety) ani złudzeń, że stać chłopaków na coś równie wielkiego (choć „Wanderer On The Edge Of Time” bezsprzecznie pokazał klasę), ani wątpliwości co do faktu, że „kiedyś to było lepiej, wnusiu” (vide ostatnie dziecko Wolf Spider pt. „Feniks”, ale o tym następną razą). A było tak: wraz ze zmianą wokalisty i pojawieniem się Douga, zespół zboczył w nieco bardziej melodyjne klimaty. Swoistą szorstkość i pogmatwanie zajęły struktury bardziej user-friendly, ale także bardziej post-thrashowe (w dobrym tego terminu rozumieniu). W związku z tym, muzyka nabrała w wielu utworach bardzo repetywnego i transowego charakteru, a jeśli dodać do tego wysokie, śpiewano-skandowane wokale, wyjdzie miks dość niespotykany – jakże jednak zajebisty. Miks zakrzywiający czasoprzestrzeń; przekonać możecie się sami, gdy, ni stąd ni zowąd, słyszycie pierwszy na płycie kawałek, ponownie.

Muzyka ewoluowała w stronę większej przebojowości, nie tracąc nic ze swojego charakteru ani złożoności. Wszystko rozbija się o nieco inne rozmieszczenie akcentów, nowego wokalistę, który przemycił kilka charakterystycznych dla siebie patentów i większy udział melodii w dziele zniszczenia receptorów. Tym bardziej, że melodie te do słodkich nie należą i fanów poweru nie ucieszą. O warsztacie nie ma co pisać, bo że światowej klasy rozumie się samo przez się i, choćby, z poprzednich recenzji. Jest więc tak samo jak na „The Principle of Doubt” tylko lepiej. I tym sposobem mamy drugą „dychę” pod rząd.

ocena: 10/10
deaf


The Mekong Delta career can be split into three periods: 1987-1989; 1990-1994, and 2007-until the present day. Ralph Hubert has kept the level high all these years always finding capable musicians to realise his ultimately complex, classical-haunted schizophrenic visions. He teamed up with the Living Death guitarists during the first period, and their clinical surreal, hallucinogenic shreds made the band a name quickly as suppliers of elaborate, not very accessible at times, but ultimately intelligent progressive thrash. By 1990 the two axemen had to go, and were replaced by just one, the unknown at the time guitar wizard Uwe Baltrusch who brought a warmer, more flexible technical thrash template which worked better alongside the growing classical infatuations of Hubert. After the reformation in the new millennium the man hasn’t been able to keep a steady line-up having worked so far with musicians from Scanner, Helloween, Theory in Practice, Annihilator, etc., and consequently this is the most versatile period from the band’s history with a wider range of influences and styles. Please note that “Pictures at an Exhibition”, the 1997 instalment, hasn’t been included in any of the periods due to its non-metal, too classical-immersed nature.

Although my personal favourite from the band’s discography is “Kaleidoscope”, and I consider the second period the finest one, I haven’t been able to find too many metalheads to share my predilections. In 80% of the cases the preferences go towards the first period with “The Music of Erich Zann” and “The Principle of Doubt” splitting the fans’ opinions as to which the guys’ finest hour is. There’s a lot of greatness emitting from those two, there’s absolutely no doubt about that, but I have always found the Living Death lads’ pyrotechnics way too dry and sterile, making the more elaborate sections even more difficult to decipher, devoid of soul and empathy (who needs these on a metal album, man?! get a grip!). With the arrival of Baltrusch the guitar sound acquired a more volatile, easier to mould, character which made the “thrash vs. classical music” hybridization way more coherent and smoother, and needless to add more melodic. Actually, the guy was already a part of the line-up on “The Principle of Doubt”, but his role on that one was only restricted to providing the leads. On the album reviewed here he handles all the guitarisms, and his talent is on full display all over.

Another important new addition to the line-up was the singer Doug Lee, a former “siren” of the American progressive power metallers Siren. Hubert produced their only foray, and decided that Lee would do no wrong to replace Wolfgang Borgmann, the latter another debatable departure provided that his wailing eccentric, hygienically clean vocals were an indelible part of the band’s early exploits. Hubert was obviously doing a major renovation of the interior… but was all that hassle for the better?

After a short quiet introduction, with which the conceptual part, comprising eight movements, of the album commences the band erupt on “Eruption” with frantic, bouncy thrashing which becomes wilder with time reaching headbanging proportions with ease, with outlandish gallops taking over making this very short instrumental a most eventful riff-fest. “Beyond the Gates” follows suit, and Lee comes to the fore with his exemplary dramatic antics sounding way more proficient than Borgmann’s shaky falcetto. The intricate thrashorama is absolutely compelling with steel sharp riffage cutting deep burrows into the listener’s brain as the latter won’t have much time to absorb everything here despite the several more orthodox passages provided; a stupendous technical thrash stroke splits the song into two this particular passage a pivotal moment on the whole conceptual etude. “Outburst” is exactly that, an outburst, 1.5-min of hectic schizoid riffing which flows into “Days of Betrayal”, the definitive progressive thrashterpiece with frenetic fast-paced crescendos and eclectic dramatic build-ups during the supposed chorus the latter handled by Lee in the most quirky semi-dispassionate manner.

“Restless” is exactly that, one min or restless semi-lead driven thrash which gives way to “Sanctuary”, a brilliant surreal piece with creepy mid-paced hypnotic riffs, more ambitious progressive vortexes and a more dynamic exit all this contained within mere 3-min. “Finale” is naturally the end of the “Dances of Death” opera, a magnificent speed/thrashy tractate with busy jumpy interruptions and some truly memorable riff applications. “Transgressor” is minimalistic technical thrash with superb more laid-back atmospherics Lee outstanding behind the mike producing mesmerizing highly dramatic vocal pirouettes. “True Believers” is another delight for all technical and progressive metal lovers with Hubert taking the upper hand with great vociferous bass support, with twisted leads surrounding the engaging rifforamas which alternate hard-hitting dashes with pacifying “idylls” the meanly spat chorus (“I don’t believe you… parasite”) another highlight on this exemplary multi-faceted composition. But that’s not all as the centrepiece of the whole opus is yet to be savoured, “Night on a Bare Mountain”, an 11-min interpretation of the Modest Mussorgski’s symphony of the same title, a supreme blend of classical structuring and aggressive thrashing shreds, one of the ten best instrumentals in the annals of metal, the main motif alone deserving the price of admission with its infectious melodic roller-coaster vibe; Hubert makes himself heard with several authoritative bassy excursions which usually appear after a hyper-active riff-salad all the way to the meditative balladic finale.

Dancing with Death has never been a more tantalizing proposition the band sounding as convincing as ever after the considerable cosmetic alterations. On “The Principle of Doubt” they really found their stride, and apprehension was definitely up in the air the fanbase worried about future recordings with regards to the line-up changes made, also considering the transformational process that was starting worldwide with new sounds entering the audience’s consciousness. It didn’t take long for the latter to see that that it would be business as usual in the Mekong Delta camp, and that the classic progressive thrash panorama would proceed on full-throttle arguably even sounding more appealing with the new musicians involved. If music-wise the shift wasn’t that radical, Baltrusch’s shreds not drastically different from the ones of his colleagues, in the vocal department Lee definitely sounded more convincing than Borgmann, and not much less bizarre truth be told, especially on those high-strung dramatic, semi-quarrelsome tirades. A great new beginning for everyone involved this effort was which had a most worthy follow-up in the form of the mentioned “Kaleidoscope”, the climax in the band’s career. The seeds for that opus’ grandeur were planted by this album here Hubert dexterously conducting all the performers in one flawlessly arranged, thrashy/classical danse macabre.

Bayern


It is technical thrash metal combined with classical music, how could this be any bad?
After having a very positive experience with Mekong Delta on their fifth album, Kaleidoscope, I have decided to increase the ammount of albums by them that I own, acquiring at one time Dances of Death, Vision Fugitives, Lurking Fear and Wanderer at the Edge of Time and I must say that, with the exception of Lurking Fear, all those releases were nearly incredable, quality-wise, but Dances of Death (and Other Walking Shadows) had a really special quality: in spite of still having separate instances where they played (progressive) thrash metal and then metal arrangements for classical pieces (the second half of the album), they were able to step-up their business and come up with an epic that managed to merge those two parts of their music.

There is no denying that the epic is the center piece of Dances of Death. It accounts for about half of the album's length, it showcases the band full potential al both players and composers, it is able to take you through all sorts of places without straying from the main lines or ideas of the song (the song is really varied and eclectic) and also manages to do all that without wasting your tame with unecessary or unwanted wankery. As I mentioned in my previous Meking Delta review, the band's vocalist isn't very much likeble, but in the suite he does not gets in the way too much, so I can say that he at least does not gets in your way when listening to the song.

The next songs, Transgressor and True Believers, are two thrash songs with an approach that, although more straighforward than that of the suite, don't lag behind regarding the progressive factor. Furthermore, they are so well written that not only the vocalist does not get in the way, but his awkward voice actually fits in these compositions, to my utter surprise.

The final two tracks are instrumental thrash metal adaptations or arrangements of classical compositions, both being originally written by Modest Mussorgsky during the mid 19th century. The first of them is Night on a Bald (or Bare) Mountain and the second is the bonus track The Gnome, part of Modest's piece Pictures at an Exihibition. The adaptations the band does of both songs is very convincing and solid, showing indeed how skilled are these guys.

A comparison that I believe is appropriate to be made here is between them and Emerson, Lake and Palmer. Despite the fact that one of them played rock and the other plays heavy metal, both have similar approaches to their respective style of music, infusing considerable amounts of classical music (with a particular, if not exclusive, preference to the romantic period) in each band's style.

So far in my exploration of Mekong Delta's discography, Dances of Death (and Other Walking Shadows) has proved to be the band's most accomplished album. The compositional habilities of the band are on the top and the pieces they have chosen to cover in the end of the album also prove to be among the highest degree of quality. That is the biggest quality of this album, the compositions: it has very intelligently written and diversed or varied songs. Besides not having a single bad part, the album present us the best moment of a band that pushed the boundaries of thrash metal music, inventing yet another path beyond that initiated by acts like Watchtower and Voivod, what makes them deserving of the best rating.

CCVP



..::TRACK-LIST::..

I. Dances Of Death:
1. Introduction 01:11
2. Eruption 01:34
3. Beyond the Gates 04:52
4. Outburst 01:19
5. Days Of Betrayal 04:14
6. Restless 00:53
7. Sanctuary 03:00
8. Finale 02:06

II. Transgressor 03:17
III. True Believers 05:25
IV. Night On A Bare Mountain 10:24



..::OBSADA::..

Bass, Acoustic Guitar - Björn Eklund
Drums - Gordon Perkins
Guitar [Guitars] - Uwe B.
Vocals - Doug Lee



https://www.youtube.com/watch?v=a4IADCr5Cw4


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Pierwszy krążek Mekongów z nowym wokalistą zapożyczonym z amerykańskiej formacji Siren – Dougiem Lee. Wspominam o tym nie bez powodu, bo na tym dwudziestokilkuletnim krążku zespół osiągnął swoje maksimum kadrowe, a sam Dances of Death to, moim skromnym zdaniem, szczytowe osiągnięcie Niemców. Co prawda nie miałem jeszcze okazji zapoznać się z ubiegłorocznym „Intersections”, ale przeglądając zaprzyjaźnione (a także niezaprzyjaźnione) obejścia widzę, że ataku na szczyt raczej nie przeprowadzono. Mimo swojej wrodzonej niewiary w słowa innych, skłonny jestem uwierzyć w taki stan rzeczy – nie mam bowiem (niestety) ani złudzeń, że stać chłopaków na coś równie wielkiego (choć „Wanderer On The Edge Of Time” bezsprzecznie pokazał klasę), ani wątpliwości co do faktu, że „kiedyś to było lepiej, wnusiu” (vide ostatnie dziecko Wolf Spider pt. „Feniks”, ale o tym następną razą). A było tak: wraz ze zmianą wokalisty i pojawieniem się Douga, zespół zboczył w nieco bardziej melodyjne klimaty. Swoistą szorstkość i pogmatwanie zajęły struktury bardziej user-friendly, ale także bardziej post-thrashowe (w dobrym tego terminu rozumieniu). W związku z tym, muzyka nabrała w wielu utworach bardzo repetywnego i transowego charakteru, a jeśli dodać do tego wysokie, śpiewano-skandowane wokale, wyjdzie miks dość niespotykany – jakże jednak zajebisty. Miks zakrzywiający czasoprzestrzeń; przekonać możecie się sami, gdy, ni stąd ni zowąd, słyszycie pierwszy na płycie kawałek, ponownie.

Muzyka ewoluowała w stronę większej przebojowości, nie tracąc nic ze swojego charakteru ani złożoności. Wszystko rozbija się o nieco inne rozmieszczenie akcentów, nowego wokalistę, który przemycił kilka charakterystycznych dla siebie patentów i większy udział melodii w dziele zniszczenia receptorów. Tym bardziej, że melodie te do słodkich nie należą i fanów poweru nie ucieszą. O warsztacie nie ma co pisać, bo że światowej klasy rozumie się samo przez się i, choćby, z poprzednich recenzji. Jest więc tak samo jak na „The Principle of Doubt” tylko lepiej. I tym sposobem mamy drugą „dychę” pod rząd.

ocena: 10/10
deaf


The Mekong Delta career can be split into three periods: 1987-1989; 1990-1994, and 2007-until the present day. Ralph Hubert has kept the level high all these years always finding capable musicians to realise his ultimately complex, classical-haunted schizophrenic visions. He teamed up with the Living Death guitarists during the first period, and their clinical surreal, hallucinogenic shreds made the band a name quickly as suppliers of elaborate, not very accessible at times, but ultimately intelligent progressive thrash. By 1990 the two axemen had to go, and were replaced by just one, the unknown at the time guitar wizard Uwe Baltrusch who brought a warmer, more flexible technical thrash template which worked better alongside the growing classical infatuations of Hubert. After the reformation in the new millennium the man hasn’t been able to keep a steady line-up having worked so far with musicians from Scanner, Helloween, Theory in Practice, Annihilator, etc., and consequently this is the most versatile period from the band’s history with a wider range of influences and styles. Please note that “Pictures at an Exhibition”, the 1997 instalment, hasn’t been included in any of the periods due to its non-metal, too classical-immersed nature.

Although my personal favourite from the band’s discography is “Kaleidoscope”, and I consider the second period the finest one, I haven’t been able to find too many metalheads to share my predilections. In 80% of the cases the preferences go towards the first period with “The Music of Erich Zann” and “The Principle of Doubt” splitting the fans’ opinions as to which the guys’ finest hour is. There’s a lot of greatness emitting from those two, there’s absolutely no doubt about that, but I have always found the Living Death lads’ pyrotechnics way too dry and sterile, making the more elaborate sections even more difficult to decipher, devoid of soul and empathy (who needs these on a metal album, man?! get a grip!). With the arrival of Baltrusch the guitar sound acquired a more volatile, easier to mould, character which made the “thrash vs. classical music” hybridization way more coherent and smoother, and needless to add more melodic. Actually, the guy was already a part of the line-up on “The Principle of Doubt”, but his role on that one was only restricted to providing the leads. On the album reviewed here he handles all the guitarisms, and his talent is on full display all over.

Another important new addition to the line-up was the singer Doug Lee, a former “siren” of the American progressive power metallers Siren. Hubert produced their only foray, and decided that Lee would do no wrong to replace Wolfgang Borgmann, the latter another debatable departure provided that his wailing eccentric, hygienically clean vocals were an indelible part of the band’s early exploits. Hubert was obviously doing a major renovation of the interior… but was all that hassle for the better?

After a short quiet introduction, with which the conceptual part, comprising eight movements, of the album commences the band erupt on “Eruption” with frantic, bouncy thrashing which becomes wilder with time reaching headbanging proportions with ease, with outlandish gallops taking over making this very short instrumental a most eventful riff-fest. “Beyond the Gates” follows suit, and Lee comes to the fore with his exemplary dramatic antics sounding way more proficient than Borgmann’s shaky falcetto. The intricate thrashorama is absolutely compelling with steel sharp riffage cutting deep burrows into the listener’s brain as the latter won’t have much time to absorb everything here despite the several more orthodox passages provided; a stupendous technical thrash stroke splits the song into two this particular passage a pivotal moment on the whole conceptual etude. “Outburst” is exactly that, an outburst, 1.5-min of hectic schizoid riffing which flows into “Days of Betrayal”, the definitive progressive thrashterpiece with frenetic fast-paced crescendos and eclectic dramatic build-ups during the supposed chorus the latter handled by Lee in the most quirky semi-dispassionate manner.

“Restless” is exactly that, one min or restless semi-lead driven thrash which gives way to “Sanctuary”, a brilliant surreal piece with creepy mid-paced hypnotic riffs, more ambitious progressive vortexes and a more dynamic exit all this contained within mere 3-min. “Finale” is naturally the end of the “Dances of Death” opera, a magnificent speed/thrashy tractate with busy jumpy interruptions and some truly memorable riff applications. “Transgressor” is minimalistic technical thrash with superb more laid-back atmospherics Lee outstanding behind the mike producing mesmerizing highly dramatic vocal pirouettes. “True Believers” is another delight for all technical and progressive metal lovers with Hubert taking the upper hand with great vociferous bass support, with twisted leads surrounding the engaging rifforamas which alternate hard-hitting dashes with pacifying “idylls” the meanly spat chorus (“I don’t believe you… parasite”) another highlight on this exemplary multi-faceted composition. But that’s not all as the centrepiece of the whole opus is yet to be savoured, “Night on a Bare Mountain”, an 11-min interpretation of the Modest Mussorgski’s symphony of the same title, a supreme blend of classical structuring and aggressive thrashing shreds, one of the ten best instrumentals in the annals of metal, the main motif alone deserving the price of admission with its infectious melodic roller-coaster vibe; Hubert makes himself heard with several authoritative bassy excursions which usually appear after a hyper-active riff-salad all the way to the meditative balladic finale.

Dancing with Death has never been a more tantalizing proposition the band sounding as convincing as ever after the considerable cosmetic alterations. On “The Principle of Doubt” they really found their stride, and apprehension was definitely up in the air the fanbase worried about future recordings with regards to the line-up changes made, also considering the transformational process that was starting worldwide with new sounds entering the audience’s consciousness. It didn’t take long for the latter to see that that it would be business as usual in the Mekong Delta camp, and that the classic progressive thrash panorama would proceed on full-throttle arguably even sounding more appealing with the new musicians involved. If music-wise the shift wasn’t that radical, Baltrusch’s shreds not drastically different from the ones of his colleagues, in the vocal department Lee definitely sounded more convincing than Borgmann, and not much less bizarre truth be told, especially on those high-strung dramatic, semi-quarrelsome tirades. A great new beginning for everyone involved this effort was which had a most worthy follow-up in the form of the mentioned “Kaleidoscope”, the climax in the band’s career. The seeds for that opus’ grandeur were planted by this album here Hubert dexterously conducting all the performers in one flawlessly arranged, thrashy/classical danse macabre.

Bayern


It is technical thrash metal combined with classical music, how could this be any bad?
After having a very positive experience with Mekong Delta on their fifth album, Kaleidoscope, I have decided to increase the ammount of albums by them that I own, acquiring at one time Dances of Death, Vision Fugitives, Lurking Fear and Wanderer at the Edge of Time and I must say that, with the exception of Lurking Fear, all those releases were nearly incredable, quality-wise, but Dances of Death (and Other Walking Shadows) had a really special quality: in spite of still having separate instances where they played (progressive) thrash metal and then metal arrangements for classical pieces (the second half of the album), they were able to step-up their business and come up with an epic that managed to merge those two parts of their music.

There is no denying that the epic is the center piece of Dances of Death. It accounts for about half of the album's length, it showcases the band full potential al both players and composers, it is able to take you through all sorts of places without straying from the main lines or ideas of the song (the song is really varied and eclectic) and also manages to do all that without wasting your tame with unecessary or unwanted wankery. As I mentioned in my previous Meking Delta review, the band's vocalist isn't very much likeble, but in the suite he does not gets in the way too much, so I can say that he at least does not gets in your way when listening to the song.

The next songs, Transgressor and True Believers, are two thrash songs with an approach that, although more straighforward than that of the suite, don't lag behind regarding the progressive factor. Furthermore, they are so well written that not only the vocalist does not get in the way, but his awkward voice actually fits in these compositions, to my utter surprise.

The final two tracks are instrumental thrash metal adaptations or arrangements of classical compositions, both being originally written by Modest Mussorgsky during the mid 19th century. The first of them is Night on a Bald (or Bare) Mountain and the second is the bonus track The Gnome, part of Modest's piece Pictures at an Exihibition. The adaptations the band does of both songs is very convincing and solid, showing indeed how skilled are these guys.

A comparison that I believe is appropriate to be made here is between them and Emerson, Lake and Palmer. Despite the fact that one of them played rock and the other plays heavy metal, both have similar approaches to their respective style of music, infusing considerable amounts of classical music (with a particular, if not exclusive, preference to the romantic period) in each band's style.

So far in my exploration of Mekong Delta's discography, Dances of Death (and Other Walking Shadows) has proved to be the band's most accomplished album. The compositional habilities of the band are on the top and the pieces they have chosen to cover in the end of the album also prove to be among the highest degree of quality. That is the biggest quality of this album, the compositions: it has very intelligently written and diversed or varied songs. Besides not having a single bad part, the album present us the best moment of a band that pushed the boundaries of thrash metal music, inventing yet another path beyond that initiated by acts like Watchtower and Voivod, what makes them deserving of the best rating.

CCVP



..::TRACK-LIST::..

I. Dances Of Death:
1. Introduction 01:11
2. Eruption 01:34
3. Beyond the Gates 04:52
4. Outburst 01:19
5. Days Of Betrayal 04:14
6. Restless 00:53
7. Sanctuary 03:00
8. Finale 02:06

II. Transgressor 03:17
III. True Believers 05:25
IV. Night On A Bare Mountain 10:24



..::OBSADA::..

Bass, Acoustic Guitar - Björn Eklund
Drums - Gordon Perkins
Guitar [Guitars] - Uwe B.
Vocals - Doug Lee



https://www.youtube.com/watch?v=a4IADCr5Cw4


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To, co od razu przykuło moją uwagę w tym wydawnictwie, to produkcja. Gdybym usłyszał 'Dawn of Destruction' w ciemno, uwierzyłbym, że pochodzi prosto z '86 roku, i to nie tylko ze względu na muzyczne wpływy. Nie, sposób miksowania instrumentów i ogólny wydźwięk samych utworów... brzmią przekonująco 'retro' w sposób, jakiego nie słyszałem na żadnym thrash metalowym albumie od dawna. 'Dawn of Destruction' będzie szło łeb w łeb z 'Metal Death' Interceptora, jako najbardziej estetycznie brzmiący album retro z 2025 roku.
Gówniany posmak pozostawia tylko nazwa kapeli...



Formed in 2017, LUCILLE offer fresh blood to Poland’s ever-expanding thrash metal scene. Inspired by classics of the genre such as Slayer as early Megadeth as well as the German school of old Kreator, Destruction, and Living Death, they began spreading their evil through numerous gigs and shows in their native land. On this recording, LUCILLE paid sonic tribute to the golden days of thrash – years when this music was authentically strong and raw, and before the aforementioned bands set the limits of musical extremes.Soon after those recordings, the Covid madness began, and LUCILLE’s lineup changed rapidly. After a while, Jugen took over as a drummer, and the next year, they found the missing pieces: bassist M. Höllenhund and lead guitarist K. Dragunov. From then on, LUCILLE became a solid quartet. Powered by the atomic energy of a drum attack, quick-ripping riffs, wild solo duels, raw-throated vocals, and bone-crushing bass, they played countless shows and prepared to record their long-awaited debut album.

And, finally, it’s here! Titled Dawn of Destruction, LUCILLE make good on that titular promise with a total thrash explosion that takes the foundation of the first EP and then upratchets everything to an extreme – and authentic – degree. Influences from the elder American and Teutonic gods thankfully still in place, the quartet spit out eight screeds of THRASH METAL solely situated in the years 1985-1988 within a taut-yet-interesting 38 minutes. Just the guitar tone alone underlines that authenticity, but submit to their straightforward-but-never-simplistic songwriting and you’ll find four men fully immersed in what made those golden years of thrash work their mightiest magick. Just as thankfully here, you won't find any fillers, stylistic experiments, cloying ballads, or modern twists; LUCILLE are nothing if not obsessed with said years, and they thus sow destruction, break spines, and kill poseurs across Dawn of Destruction.

Don’t be fooled by their moniker: LUCILLE are 666% raw thrash attack with lyrics about doom, diseases, Satanic killers, and death in a post-apocalyptic world. This is their Dawn of Destruction!




..::TRACK-LIST::..

1. Desolate Winds 01:26
2. Brand New World 06:36
3. Genetic Curse 05:07
4. Prophets of Disease 05:39
5. Nightstalker 04:53
6. Dawn of Destruction 03:49
7. On Your Knees 04:43
8. Thrash Resurrection 03:38
9. Machine of Death 06:50



..::OBSADA::..

Jugen - Drums
Ramone - Guitars, Vocals
Matthew - Bass
K. Dragunov - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=ow-PXqTnxfk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To, co od razu przykuło moją uwagę w tym wydawnictwie, to produkcja. Gdybym usłyszał 'Dawn of Destruction' w ciemno, uwierzyłbym, że pochodzi prosto z '86 roku, i to nie tylko ze względu na muzyczne wpływy. Nie, sposób miksowania instrumentów i ogólny wydźwięk samych utworów... brzmią przekonująco 'retro' w sposób, jakiego nie słyszałem na żadnym thrash metalowym albumie od dawna. 'Dawn of Destruction' będzie szło łeb w łeb z 'Metal Death' Interceptora, jako najbardziej estetycznie brzmiący album retro z 2025 roku.
Gówniany posmak pozostawia tylko nazwa kapeli...



Formed in 2017, LUCILLE offer fresh blood to Poland’s ever-expanding thrash metal scene. Inspired by classics of the genre such as Slayer as early Megadeth as well as the German school of old Kreator, Destruction, and Living Death, they began spreading their evil through numerous gigs and shows in their native land. On this recording, LUCILLE paid sonic tribute to the golden days of thrash – years when this music was authentically strong and raw, and before the aforementioned bands set the limits of musical extremes.Soon after those recordings, the Covid madness began, and LUCILLE’s lineup changed rapidly. After a while, Jugen took over as a drummer, and the next year, they found the missing pieces: bassist M. Höllenhund and lead guitarist K. Dragunov. From then on, LUCILLE became a solid quartet. Powered by the atomic energy of a drum attack, quick-ripping riffs, wild solo duels, raw-throated vocals, and bone-crushing bass, they played countless shows and prepared to record their long-awaited debut album.

And, finally, it’s here! Titled Dawn of Destruction, LUCILLE make good on that titular promise with a total thrash explosion that takes the foundation of the first EP and then upratchets everything to an extreme – and authentic – degree. Influences from the elder American and Teutonic gods thankfully still in place, the quartet spit out eight screeds of THRASH METAL solely situated in the years 1985-1988 within a taut-yet-interesting 38 minutes. Just the guitar tone alone underlines that authenticity, but submit to their straightforward-but-never-simplistic songwriting and you’ll find four men fully immersed in what made those golden years of thrash work their mightiest magick. Just as thankfully here, you won't find any fillers, stylistic experiments, cloying ballads, or modern twists; LUCILLE are nothing if not obsessed with said years, and they thus sow destruction, break spines, and kill poseurs across Dawn of Destruction.

Don’t be fooled by their moniker: LUCILLE are 666% raw thrash attack with lyrics about doom, diseases, Satanic killers, and death in a post-apocalyptic world. This is their Dawn of Destruction!




..::TRACK-LIST::..

1. Desolate Winds 01:26
2. Brand New World 06:36
3. Genetic Curse 05:07
4. Prophets of Disease 05:39
5. Nightstalker 04:53
6. Dawn of Destruction 03:49
7. On Your Knees 04:43
8. Thrash Resurrection 03:38
9. Machine of Death 06:50



..::OBSADA::..

Jugen - Drums
Ramone - Guitars, Vocals
Matthew - Bass
K. Dragunov - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=ow-PXqTnxfk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Mini-album chilijskiego Apostasy!
Archaiczny i pełen 'uroku' thrash/speed metal z wpływem starszych rodaków z Sadism, Torturer czy Pentagram.



..::TRACK-LIST::..

1. The Great Damnation 01:23
2. Virgin Sacrifice 05:01
3. Strike of the Tormentor 06:25
4. Blackened by Lust 03:07



..::OBSADA::..

Cris Profaner - Vocals, Bass, Rythm Guitars, Keyboards
Skullfukk - Drums
Sebastarot - Guitar Solos
Felipe Steele - Guitar Solos




https://www.youtube.com/watch?v=QywlIZJkMqg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Mini-album chilijskiego Apostasy!
Archaiczny i pełen 'uroku' thrash/speed metal z wpływem starszych rodaków z Sadism, Torturer czy Pentagram.



..::TRACK-LIST::..

1. The Great Damnation 01:23
2. Virgin Sacrifice 05:01
3. Strike of the Tormentor 06:25
4. Blackened by Lust 03:07



..::OBSADA::..

Cris Profaner - Vocals, Bass, Rythm Guitars, Keyboards
Skullfukk - Drums
Sebastarot - Guitar Solos
Felipe Steele - Guitar Solos




https://www.youtube.com/watch?v=QywlIZJkMqg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Elbląski Bóg Śmierci pojawił się w polskim metalowym undergroundzie w roku 1988 i należał do absolutnych pionierów wyłaniającego się z thrashu death metalu na krajowym podwórku, którego zręby w oparach schyłkowego PRL-u budował wraz z grupami Vader, Imperator, Armagedon, Magnus, Slashing Death, Pandemonium, Betrayer, Convent czy Exorcist.



Kompletny zbiór nagrań dzisiejszej TRAUMY. Zespół THANATOS przedstawia podwójny dysk zawierający utwory zarejestrowanie w trakcie przypadającej na lata 1988-1992 działalności.

Mister o wydawnictwie: "TRAUMAtic Beginning" to najbardziej wyczekiwane wydawnictwo naszego zespołu, przynajmniej dla tych z Was, którzy pamiętają protoplastę dzisiejszej Traumy, czyli Thanatos. Poza ogólnie znanymi materiałami z obu taśm demo " Deo Optimo Maximo" oraz " Out Of Sanity ", wydobyliśmy z archiwalnych odmętów na tyle dużo nigdy niepublikowanych dotąd nagrań, że wyszedł z tego dwupłytowy album. Za pomocą TRAUMAtycznego wehikułu czeka Was sentymentalna podróż w czasie do okresu kiedy podziemna scena chodziła jeszcze z pampersem. Nagrania w większości są zapisem prób naszego zespołu z końca lat 80., które były rejestrowane na przenośny radiomagnetofon do naszego wewnętrznego użytku. Czeka Was zatem gruz, chaos i zniszczenie. Miłej podróży. Stay TRAUMAtized!!!"

Odświeżenia ścieżki dźwiękowej oraz wizualnej podjął się Marcin "Zuchu" Zuchniarz.


https://www.youtube.com/watch?v=TW9CohQY4aM



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
'Deo Optimo Maximo' demo 1989
1. Intro
2. Ofiary Zła
3. Atak Bestii
4.Profanator
5. Legiony Zła
6. Deo Optimo Maximo...
7. Laus Satani
8. Antychryst
9. Black Magic (Slayer cover)

Bonus tracks (1988 - 1989)
10. Schizmatyk
11. Ostateczny rozkład
12. Pandemonium
13. Armagedon
14. Moc Nieśmiertelnego
15. Inkubus
16. Pamiętaj o Stwórcy


CD 2:
'Out Of Sanity' demo 1990
1. Intro
2. Fallen Into Oblivion
3. Paralyzed with Helplessness
4. Pain Is The Only Way
5. Necromaniac
6. In The Face Of Death

Bonus tracks (1989 - 1990)
7. Ceremony
8. Armagedon
9. Your Soul
10. Black Magic (Slayer cover)
11. Depersonalization
12. In The Face Of Death
13. Power Of The Immortal
14. Remember About Creator
15. Attack Of The Beast
16. Electric Force
17. Victims Of Evil



..::OBSADA::..

Wojciech 'Bubi' Sukow - Bass, Vocals
Jarosław 'Mister' Misterkiewicz - Guitars
Arkadiusz 'Mały' Sinica - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=XW0cHx6uTBM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Elbląski Bóg Śmierci pojawił się w polskim metalowym undergroundzie w roku 1988 i należał do absolutnych pionierów wyłaniającego się z thrashu death metalu na krajowym podwórku, którego zręby w oparach schyłkowego PRL-u budował wraz z grupami Vader, Imperator, Armagedon, Magnus, Slashing Death, Pandemonium, Betrayer, Convent czy Exorcist.



Kompletny zbiór nagrań dzisiejszej TRAUMY. Zespół THANATOS przedstawia podwójny dysk zawierający utwory zarejestrowanie w trakcie przypadającej na lata 1988-1992 działalności.

Mister o wydawnictwie: "TRAUMAtic Beginning" to najbardziej wyczekiwane wydawnictwo naszego zespołu, przynajmniej dla tych z Was, którzy pamiętają protoplastę dzisiejszej Traumy, czyli Thanatos. Poza ogólnie znanymi materiałami z obu taśm demo " Deo Optimo Maximo" oraz " Out Of Sanity ", wydobyliśmy z archiwalnych odmętów na tyle dużo nigdy niepublikowanych dotąd nagrań, że wyszedł z tego dwupłytowy album. Za pomocą TRAUMAtycznego wehikułu czeka Was sentymentalna podróż w czasie do okresu kiedy podziemna scena chodziła jeszcze z pampersem. Nagrania w większości są zapisem prób naszego zespołu z końca lat 80., które były rejestrowane na przenośny radiomagnetofon do naszego wewnętrznego użytku. Czeka Was zatem gruz, chaos i zniszczenie. Miłej podróży. Stay TRAUMAtized!!!"

Odświeżenia ścieżki dźwiękowej oraz wizualnej podjął się Marcin "Zuchu" Zuchniarz.


https://www.youtube.com/watch?v=TW9CohQY4aM



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
'Deo Optimo Maximo' demo 1989
1. Intro
2. Ofiary Zła
3. Atak Bestii
4.Profanator
5. Legiony Zła
6. Deo Optimo Maximo...
7. Laus Satani
8. Antychryst
9. Black Magic (Slayer cover)

Bonus tracks (1988 - 1989)
10. Schizmatyk
11. Ostateczny rozkład
12. Pandemonium
13. Armagedon
14. Moc Nieśmiertelnego
15. Inkubus
16. Pamiętaj o Stwórcy


CD 2:
'Out Of Sanity' demo 1990
1. Intro
2. Fallen Into Oblivion
3. Paralyzed with Helplessness
4. Pain Is The Only Way
5. Necromaniac
6. In The Face Of Death

Bonus tracks (1989 - 1990)
7. Ceremony
8. Armagedon
9. Your Soul
10. Black Magic (Slayer cover)
11. Depersonalization
12. In The Face Of Death
13. Power Of The Immortal
14. Remember About Creator
15. Attack Of The Beast
16. Electric Force
17. Victims Of Evil



..::OBSADA::..

Wojciech 'Bubi' Sukow - Bass, Vocals
Jarosław 'Mister' Misterkiewicz - Guitars
Arkadiusz 'Mały' Sinica - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=XW0cHx6uTBM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mekong Delta has to be simultaneously both one of the most underrated bands ever and one of the most overrated bands ever. From one point of observation they might be a boring, badly produced band with sucky vocals and strange songs. From another point of view they have some of the best early progressive thrash songwriting, strangely catchy ideas and riffs, and truly strange and ominous soundscapes. The latter opinion, of course, is the correct one.

The first associations the band's name brings to mind are the Vietnam War, Far East and humid warmth. The music on their albums, however, is the total opposite: it's eerie atmosphere has a cold and merciless quality, the production is harsh and somehow oddly balanced, and the ease of living in a tropical paradise is not there. It still maintains its own logic, and does not collapse into chaotic war, despite the layered complexity and harsh sound.

The usual career progression of those few thrash bands that dabble with the progressive end of their genre seems to go from aggression to something a bit mellower but much more complex, and the ambition in the compositions increases with the skill level of the musicians. So does the average song length, with the number of various parts increasing and the essential thrashiness decreasing. Mekong Delta hasn't quite gone the usual route, but their infatuation with classical music, especially that written by Modest Mussorgsky, has perhaps sidetracked them a bit; Pictures at an Exhibition can be considered a misstep, or, rather, overshooting of the theme.

On The Principle of Doubt the classical parts are still confined to a single track, "El Colibri", and the only other oddity is the theme from Twilight Zone. The follow-up to this album, Dances of Death (And Other Walking Shadows), started Mekong Delta's Mussorgsky craze, but some borrowed parts can be found already on the earlier two albums. "Twilight Zone" has the most prominent orchestral parts on the album, and as the band was later to show, their way of combining the orchestra's sound with that of a progressive thrash band works well. Both have their personal spaces, and a workable ratio of ingredients is found by mostly avoiding overstepping the borders between the two. They stay in their comfort zones, and the overlap is kept to a minimum.

What does the music sound like, then? Well, it's progressive thrash, blended with some symphonic instrumentation, timpanis and horns being the easiest to notice. The overall production does a fine work of hiding the talent, especially the complex twin guitar parts. Actually, their character could easily be changed, with different production, to immense displays of musicianship, but with the clunky soundscape, they simply are there: no matter how finely tuned and balanced the co-operation of the two guitars is, they simply sound like they were just doing what they were supposed to be doing. In other words, instead of dazzling with technicality and sounding impossibly complicated and difficult, the guitars serve the greater good, the songs, and while their intertwining beauty is there to be found easily if wished, they do not disturb the main agenda, the ten songs on the album. And that, people, is what true progression should be in its deepest essence. Not wankery, not song durations in excess of a quarter of an hour, and definitely not technicality for technicality's sake. Every song on The Principle of Doubt works like a charm, and no part of it seems like ego-tripping by a loony guitar god.

The rest of the band has a character, too. The drumming is excellent, but not overdone, and has a lot of interesting parts in it, especially considering the year of the album's release. The basswork is on par with the progressive metal of the era, in other words way beyond that of more classical heavy metal acts of the late 80s.

The vocals of Keil have an atmosphere of an instant opinion-splitter. His style is rather difficult to describe, but mostly he resorts to a kind of melodic wailing and lower grunty shout. His style is easy to dislike, but even if it's an aquired taste, the trouble of aquiring it pays itself back many times over once the listener finally gains access to the inner workings of the album. Because, obviously, this is not an easily accessible piece of art: the coarse production is the first hurdle to overcome, and the progressively alien songwriting with its eccentric tones and atmospheres full of feelings such as despair, aggression and plain strangeness does not help the first-timer to get an idea of the brilliance within. This album does not want to be liked.

The drawbacks are mostly products of time. The production would surely be different today, just to better display some of the genius in here. Perhaps the creative process would be different and more constrained in 2008, but two decades ago the idea of making a metal version of an argentinian guitarist's song did not sound cheesy at all. Because it simply works in this way. And in the late 80s, this was ruthlessly progressive and even avant-garde.

Get this album. It can be argued that this is the pinnacle of Mekong Delta's career. The songwriting has improved even further from the days of Mekong Delta and Music of Erich Zann, and Dances of Death (And Other Walking Shadows), in its own brilliance, already sounds much more polished, and perhaps gave in to the demands of modern days. Just remember, understanding this piece of work takes effort. Don't give up, it's worth it.



..::TRACK-LIST::..

1. A Question Of Trust 3:15
2. The Principle Of Doubt 3:57
3. Once I Believed 4:15
4. Ever Since Time Began 4:31
5. Curse Of Reality 4:50
6. Twilight Zone 3:30
7. Shades Of Doom 4:04
8. The Jester 6:01
9. El Colibri 1:25
10. No Friend Of Mine 3:44

Bonus Tracks:
11. Toccata
12. Black Betty
13. Interludium (2nd Version)



..::OBSADA::..

Keil - lead and backing vocals, human noises
Rolf Stein - lead & rrhythm guitar
Marc Kaye - lead guitar & backing vocals
Gordon 'the machine' Perkins - batterie, cymbyals, gongs & metal
Björn Eklund - bass, acoustic bass, accoustic & classical guitar




https://www.youtube.com/watch?v=6PfqbUPgP9o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Mekong Delta has to be simultaneously both one of the most underrated bands ever and one of the most overrated bands ever. From one point of observation they might be a boring, badly produced band with sucky vocals and strange songs. From another point of view they have some of the best early progressive thrash songwriting, strangely catchy ideas and riffs, and truly strange and ominous soundscapes. The latter opinion, of course, is the correct one.

The first associations the band's name brings to mind are the Vietnam War, Far East and humid warmth. The music on their albums, however, is the total opposite: it's eerie atmosphere has a cold and merciless quality, the production is harsh and somehow oddly balanced, and the ease of living in a tropical paradise is not there. It still maintains its own logic, and does not collapse into chaotic war, despite the layered complexity and harsh sound.

The usual career progression of those few thrash bands that dabble with the progressive end of their genre seems to go from aggression to something a bit mellower but much more complex, and the ambition in the compositions increases with the skill level of the musicians. So does the average song length, with the number of various parts increasing and the essential thrashiness decreasing. Mekong Delta hasn't quite gone the usual route, but their infatuation with classical music, especially that written by Modest Mussorgsky, has perhaps sidetracked them a bit; Pictures at an Exhibition can be considered a misstep, or, rather, overshooting of the theme.

On The Principle of Doubt the classical parts are still confined to a single track, "El Colibri", and the only other oddity is the theme from Twilight Zone. The follow-up to this album, Dances of Death (And Other Walking Shadows), started Mekong Delta's Mussorgsky craze, but some borrowed parts can be found already on the earlier two albums. "Twilight Zone" has the most prominent orchestral parts on the album, and as the band was later to show, their way of combining the orchestra's sound with that of a progressive thrash band works well. Both have their personal spaces, and a workable ratio of ingredients is found by mostly avoiding overstepping the borders between the two. They stay in their comfort zones, and the overlap is kept to a minimum.

What does the music sound like, then? Well, it's progressive thrash, blended with some symphonic instrumentation, timpanis and horns being the easiest to notice. The overall production does a fine work of hiding the talent, especially the complex twin guitar parts. Actually, their character could easily be changed, with different production, to immense displays of musicianship, but with the clunky soundscape, they simply are there: no matter how finely tuned and balanced the co-operation of the two guitars is, they simply sound like they were just doing what they were supposed to be doing. In other words, instead of dazzling with technicality and sounding impossibly complicated and difficult, the guitars serve the greater good, the songs, and while their intertwining beauty is there to be found easily if wished, they do not disturb the main agenda, the ten songs on the album. And that, people, is what true progression should be in its deepest essence. Not wankery, not song durations in excess of a quarter of an hour, and definitely not technicality for technicality's sake. Every song on The Principle of Doubt works like a charm, and no part of it seems like ego-tripping by a loony guitar god.

The rest of the band has a character, too. The drumming is excellent, but not overdone, and has a lot of interesting parts in it, especially considering the year of the album's release. The basswork is on par with the progressive metal of the era, in other words way beyond that of more classical heavy metal acts of the late 80s.

The vocals of Keil have an atmosphere of an instant opinion-splitter. His style is rather difficult to describe, but mostly he resorts to a kind of melodic wailing and lower grunty shout. His style is easy to dislike, but even if it's an aquired taste, the trouble of aquiring it pays itself back many times over once the listener finally gains access to the inner workings of the album. Because, obviously, this is not an easily accessible piece of art: the coarse production is the first hurdle to overcome, and the progressively alien songwriting with its eccentric tones and atmospheres full of feelings such as despair, aggression and plain strangeness does not help the first-timer to get an idea of the brilliance within. This album does not want to be liked.

The drawbacks are mostly products of time. The production would surely be different today, just to better display some of the genius in here. Perhaps the creative process would be different and more constrained in 2008, but two decades ago the idea of making a metal version of an argentinian guitarist's song did not sound cheesy at all. Because it simply works in this way. And in the late 80s, this was ruthlessly progressive and even avant-garde.

Get this album. It can be argued that this is the pinnacle of Mekong Delta's career. The songwriting has improved even further from the days of Mekong Delta and Music of Erich Zann, and Dances of Death (And Other Walking Shadows), in its own brilliance, already sounds much more polished, and perhaps gave in to the demands of modern days. Just remember, understanding this piece of work takes effort. Don't give up, it's worth it.



..::TRACK-LIST::..

1. A Question Of Trust 3:15
2. The Principle Of Doubt 3:57
3. Once I Believed 4:15
4. Ever Since Time Began 4:31
5. Curse Of Reality 4:50
6. Twilight Zone 3:30
7. Shades Of Doom 4:04
8. The Jester 6:01
9. El Colibri 1:25
10. No Friend Of Mine 3:44

Bonus Tracks:
11. Toccata
12. Black Betty
13. Interludium (2nd Version)



..::OBSADA::..

Keil - lead and backing vocals, human noises
Rolf Stein - lead & rrhythm guitar
Marc Kaye - lead guitar & backing vocals
Gordon 'the machine' Perkins - batterie, cymbyals, gongs & metal
Björn Eklund - bass, acoustic bass, accoustic & classical guitar




https://www.youtube.com/watch?v=6PfqbUPgP9o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album Persecutor z Pabianic. 8 utworów czystego, pozbawionego najmniejszych objawów koniunkturalizmu Thrash/ Black/ Death Metalu. Za oprawę graficzną odpowiada Beret z niezastąpionego Total Death Art. Okładka dzieła Tamary Szwedo.



No to nam się krajowa scena wydawców najwyraźniej rozrasta. Po wypuszczeniu winylowej wersji debiutu Hekatomb, Black Flame Rebellion atakują z pozycją numer dwa. Tym razem jest to drugi album pabianickiego Persecutor, zespołu tułającego się po scenie już niemal dwie dekady. Nie miałem okazji spotkać się z debiutanckimi nagraniami kapeli, więc odniosę się jedynie do tego, co chłopaki prezentują na „Dystopian Conquest”. Brud. To pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl. I nie jest to wytarty slogan, ale prawdziwy gnój z obory. W zasadzie mieszankę stylów muzycznych, które Persecutor nam zapodają, zawierającą szeroki przekrój, od thrash czy black metalu, po elementy punka, albo nawet muzyki oi! (jest na tej płycie fragment czy dwa, jakoś mocno kojarzące mi się z twórczością Dr. Huckenbusha) łączy jeden cel. Ma być chamsko, prymitywnie i surowo. Bez głębszego nurkowania w szczegóły, powiedzieć o tych piosenkach można jedno. Stoją one w fanatycznej opozycji do wszelkich panujących obecnie trendów muzycznych. I to wcale nie znaczy, że na tej płycie nie ma melodii, chwytliwych momentów czy umiejętnego riffowania. No, kurwa, wręcz przeciwnie. Tylko że wszystkie te elementy użyte tu zostały w najbardziej z prostackich sposobów. Bez oglądania się na ramy stylistyczne, panowie sieją wstręt i zgniliznę, serwując nam przeterminowaną papkę nie tylko przez usta, ale wszelkimi dostępnymi otworami ciała. I to za każdym razem pod inna postacią. No bo porównajcie sobie choćby stojące na spisie utworów w najbliższej przyjaźni „Find You Anywhere” i „ Fearocracy”. Przecież to teoretycznie muzyczka za chuj nie idąca w parze. A jednak, jakimś cudem, Persecutor zagrali oba te utwory (że o innych nie wspomnę) w taki sposób, że doprowadzili je do zgodnego małżeństwa. Przykład ten, poza tym co wspomniałem na wstępie, dotyczy w zasadzie całej płyty. Płyty, która jest beznadziejnie obskurna, odpychająca, na pierwszy rzut ucha niespójna i odrażająca. Brakuje jej do ideału jedynie tego, żeby została zarejestrowana w piwnicy na jakimś Grundigu z pomarańczowym przyciskiem (niektórzy pewnie pamiętają). Może i jestem muzycznie skrzywiony, ale ten kwadratowy przekaz trafia mnie prosto w mój parszywy ryj. Wchodzi mi ten mjuzik z każdym odsłuchem coraz głębiej, a ja wcale się nie opieram. Jestem jednak przekonany, że materiał numer dwa z obozu Persecutor to pozycja wyłącznie dla muzycznych dewiantów, tudzież ludzi mających trochę nierówno pod sufitem. Nie wiem, może to taki test poczytalności? Ja nie zdałem, bo mi się to w chuj podoba. Wy se sprawdźcie sami.

jesusatan


A kto to przyszedł, po dziesięciu latach ciszy? Ano pabianicki Persecutor zaszczycił nas swą obecnością i powrotem do żywych, a na dowód tego wypuścił niedawno „Dystopian Conquest” – swój drugi pełnowymiarowy album.

Jako fan ich wcześniejszych materiałów, przywitałem i ten szerokim uśmiechem i niecierpliwym wrzuceniem płyty w odtwarzacz. Choć wcześniej rzuciłem okiem na okładkę i coś mi zazgrzytało. Bezlitosny krążownik szos z kolcami mknący w dal został zastąpiony przez sforę smutnych whippetów czy innych hartów. Przyznam – nie leży mi ten frontcover i nie za bardzo wiem, co autorka miała na myśli.

Czy całość uratuje zaś muzyka? Dotychczas nazwa Persecutor kojarzyła mi się zawsze z black/death/thrash metalowym strzałem w ryj. Niestety, po odsłuchu „Dystopian Conquest” (i to wielokrotnym) muszę stwierdzić, że nowy album jest dla mnie rozczarowaniem. Niby cały czas ich kawałki osadzone są w podobnej stylistyce, ale tak jakby całkowicie wypompowano z nich powietrze, pozbawiono zastrzyku adrenaliny i zwykłego, ludzkiego wkurwienia. Dostajemy do tego trochę dziwnych eksperymentów, jak bathorowskie zawodzenie w „Paranoikon”, totalnie dziwne, niby dark americana rockowe „Find You Anywhere”, które momentami kojarzy mi się jak pastisz Acid Drinkers… Gdzieś tam w tym black/thrash/deatowym tyglu przebija się też Black Sabbath – na tyle wyraźnie, że moje ucho wychwytuje charakterystyczny riff. Oczywiście znajdziemy tutaj też masę agresywnej i brutalnej muzyki, do jakiej przyzwyczaili nas wcześniej, tylko niestety zagranej jakby na pół gwizdka… Do tego cała płyta ma brzmienie, które pozbawia ją dynamiki. Rozumiem, że ktoś tu chciał wykręcić sound a’la Destroyer 666 czy Gospel of the Horns, ale to mi się nie trzyma kupy jakoś i pozbawia przyjemności z słuchania. I mówię to z bólem serca, bo naprawdę cenię sobie wcześniejsze materiały Persecutor i wracam do nich raz na jakiś czas. A sesje odsłuchowe z „Dystopian Conquest” w ogóle nie sprawiały mi przyjemności. Teraz też, pisząc tę recenzję, słucham tej płyty trochę na siłę – wielka szkoda i wielkie jest moje rozczarowanie.

Na obronę zespołu weźmy jednak fakt, że ten materiał ma już cztery lata, tylko w chuj im zeszło z wydaniem tego. Liczę, że to po prostu jakaś wpadka – zdarza się. Mam po prostu nadzieję, że za jakiś czas Persecutor przypierdoli z rzeczywiście dobrym materiałem, bo jak na razie to polecać nie będę. Słaba ta płyta im wyszła. Szkoda.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

1. Eradicate the Tyranny 05:05
2. Freedom's Souls 05:31
3. Paranoikon 03:16
4. Find You Anywhere 03:02
5. Fearocracy 03:38
6. Manifest (Of What Is to Come) 05:01
7. Vytzoph's Ezkape 07:26
8. Pale Alastor 05:33



..::OBSADA::..

Wojtek - voc, g, bg
Rahu - dr




https://www.youtube.com/watch?v=JVYmv0MODMU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album Persecutor z Pabianic. 8 utworów czystego, pozbawionego najmniejszych objawów koniunkturalizmu Thrash/ Black/ Death Metalu. Za oprawę graficzną odpowiada Beret z niezastąpionego Total Death Art. Okładka dzieła Tamary Szwedo.



No to nam się krajowa scena wydawców najwyraźniej rozrasta. Po wypuszczeniu winylowej wersji debiutu Hekatomb, Black Flame Rebellion atakują z pozycją numer dwa. Tym razem jest to drugi album pabianickiego Persecutor, zespołu tułającego się po scenie już niemal dwie dekady. Nie miałem okazji spotkać się z debiutanckimi nagraniami kapeli, więc odniosę się jedynie do tego, co chłopaki prezentują na „Dystopian Conquest”. Brud. To pierwsze słowo, które przychodzi mi na myśl. I nie jest to wytarty slogan, ale prawdziwy gnój z obory. W zasadzie mieszankę stylów muzycznych, które Persecutor nam zapodają, zawierającą szeroki przekrój, od thrash czy black metalu, po elementy punka, albo nawet muzyki oi! (jest na tej płycie fragment czy dwa, jakoś mocno kojarzące mi się z twórczością Dr. Huckenbusha) łączy jeden cel. Ma być chamsko, prymitywnie i surowo. Bez głębszego nurkowania w szczegóły, powiedzieć o tych piosenkach można jedno. Stoją one w fanatycznej opozycji do wszelkich panujących obecnie trendów muzycznych. I to wcale nie znaczy, że na tej płycie nie ma melodii, chwytliwych momentów czy umiejętnego riffowania. No, kurwa, wręcz przeciwnie. Tylko że wszystkie te elementy użyte tu zostały w najbardziej z prostackich sposobów. Bez oglądania się na ramy stylistyczne, panowie sieją wstręt i zgniliznę, serwując nam przeterminowaną papkę nie tylko przez usta, ale wszelkimi dostępnymi otworami ciała. I to za każdym razem pod inna postacią. No bo porównajcie sobie choćby stojące na spisie utworów w najbliższej przyjaźni „Find You Anywhere” i „ Fearocracy”. Przecież to teoretycznie muzyczka za chuj nie idąca w parze. A jednak, jakimś cudem, Persecutor zagrali oba te utwory (że o innych nie wspomnę) w taki sposób, że doprowadzili je do zgodnego małżeństwa. Przykład ten, poza tym co wspomniałem na wstępie, dotyczy w zasadzie całej płyty. Płyty, która jest beznadziejnie obskurna, odpychająca, na pierwszy rzut ucha niespójna i odrażająca. Brakuje jej do ideału jedynie tego, żeby została zarejestrowana w piwnicy na jakimś Grundigu z pomarańczowym przyciskiem (niektórzy pewnie pamiętają). Może i jestem muzycznie skrzywiony, ale ten kwadratowy przekaz trafia mnie prosto w mój parszywy ryj. Wchodzi mi ten mjuzik z każdym odsłuchem coraz głębiej, a ja wcale się nie opieram. Jestem jednak przekonany, że materiał numer dwa z obozu Persecutor to pozycja wyłącznie dla muzycznych dewiantów, tudzież ludzi mających trochę nierówno pod sufitem. Nie wiem, może to taki test poczytalności? Ja nie zdałem, bo mi się to w chuj podoba. Wy se sprawdźcie sami.

jesusatan


A kto to przyszedł, po dziesięciu latach ciszy? Ano pabianicki Persecutor zaszczycił nas swą obecnością i powrotem do żywych, a na dowód tego wypuścił niedawno „Dystopian Conquest” – swój drugi pełnowymiarowy album.

Jako fan ich wcześniejszych materiałów, przywitałem i ten szerokim uśmiechem i niecierpliwym wrzuceniem płyty w odtwarzacz. Choć wcześniej rzuciłem okiem na okładkę i coś mi zazgrzytało. Bezlitosny krążownik szos z kolcami mknący w dal został zastąpiony przez sforę smutnych whippetów czy innych hartów. Przyznam – nie leży mi ten frontcover i nie za bardzo wiem, co autorka miała na myśli.

Czy całość uratuje zaś muzyka? Dotychczas nazwa Persecutor kojarzyła mi się zawsze z black/death/thrash metalowym strzałem w ryj. Niestety, po odsłuchu „Dystopian Conquest” (i to wielokrotnym) muszę stwierdzić, że nowy album jest dla mnie rozczarowaniem. Niby cały czas ich kawałki osadzone są w podobnej stylistyce, ale tak jakby całkowicie wypompowano z nich powietrze, pozbawiono zastrzyku adrenaliny i zwykłego, ludzkiego wkurwienia. Dostajemy do tego trochę dziwnych eksperymentów, jak bathorowskie zawodzenie w „Paranoikon”, totalnie dziwne, niby dark americana rockowe „Find You Anywhere”, które momentami kojarzy mi się jak pastisz Acid Drinkers… Gdzieś tam w tym black/thrash/deatowym tyglu przebija się też Black Sabbath – na tyle wyraźnie, że moje ucho wychwytuje charakterystyczny riff. Oczywiście znajdziemy tutaj też masę agresywnej i brutalnej muzyki, do jakiej przyzwyczaili nas wcześniej, tylko niestety zagranej jakby na pół gwizdka… Do tego cała płyta ma brzmienie, które pozbawia ją dynamiki. Rozumiem, że ktoś tu chciał wykręcić sound a’la Destroyer 666 czy Gospel of the Horns, ale to mi się nie trzyma kupy jakoś i pozbawia przyjemności z słuchania. I mówię to z bólem serca, bo naprawdę cenię sobie wcześniejsze materiały Persecutor i wracam do nich raz na jakiś czas. A sesje odsłuchowe z „Dystopian Conquest” w ogóle nie sprawiały mi przyjemności. Teraz też, pisząc tę recenzję, słucham tej płyty trochę na siłę – wielka szkoda i wielkie jest moje rozczarowanie.

Na obronę zespołu weźmy jednak fakt, że ten materiał ma już cztery lata, tylko w chuj im zeszło z wydaniem tego. Liczę, że to po prostu jakaś wpadka – zdarza się. Mam po prostu nadzieję, że za jakiś czas Persecutor przypierdoli z rzeczywiście dobrym materiałem, bo jak na razie to polecać nie będę. Słaba ta płyta im wyszła. Szkoda.

Oracle



..::TRACK-LIST::..

1. Eradicate the Tyranny 05:05
2. Freedom's Souls 05:31
3. Paranoikon 03:16
4. Find You Anywhere 03:02
5. Fearocracy 03:38
6. Manifest (Of What Is to Come) 05:01
7. Vytzoph's Ezkape 07:26
8. Pale Alastor 05:33



..::OBSADA::..

Wojtek - voc, g, bg
Rahu - dr




https://www.youtube.com/watch?v=JVYmv0MODMU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

W przypadku chilijskiej formacji Apostasy mamy do czynienia z rzadkim przypadkiem grupy, która tworząc metal w pionierskich czasach dla ekstremum, powróciła w zmienionym składzie po dziesięcioleciach, by nawiązać do retro brzmień z drugiej połowy lat 80. Zaczynali od demówek jeszcze pod nazwą Damn Soul. Potem już jako Apostasy nagrali brudny, thrashowy album Sunset of the End (1991). A w 2013 roku, po dwudziestu latach przerwy, kapela powróciła i ma się świetnie. Świadectwem tego są bardzo udany album „The Sign of Darkness” (2018) i premierowa płyta „Death Return”, nad którą przychodzi nam się tu pokłonić.

Jeśli są tu fani agresywnych, prostych (ale nie prostackich), szybkich thrashowych riffów, wyraźnie zatrutych trupim jadem proto-black metalowych brzmień, to niech od razu zerkają do sklepu Fallen Temple i kupują w ciemno. Death Return to rzecz, w której esencja starego Slayera i Kreatora miesza się z dzikością południowoamerykańskich kapel pokroju najwcześniejszej Sepultury i Sarcofago. Jednocześnie, choć możemy tutaj wymienić jeszcze parę kapel i próbować wskazać wpływy, to jednak siłą Apostasy jest własny styl. Chilijczycy swobodnie przemieszczają się od rejonów brudnego heavy metalu po bliskie już deathowym wyziewom rejony. A że oni sami pochodzą z tamtych czasów (a przynajmniej lider, Cristian Silva), Death Return wypada atrakcyjnie dzięki szczerości. Oczywiście nikt nie odkrywa tu nowych lądów, a jedynie penetruje porzucone nekropolie pradawnych kultów, których echa brzmią szalenie znajomo i kojąco dla oldschoolowych kręgów. Można to jednak robić z pasją bądź z użyciem tanich sztuczek. Apostasy z pewnością daje z siebie wszystko.

Mrok, diabeł, agresja, czarna magia, śmierć – nikomu nie trzeba chyba streszczać zawartych tu liryków. Muzycznie mamy zaś do czynienia z dobrze naoliwioną machiną rozpędzonych riffów, w których niepokorność ważniejsza jest od ciężaru. Nie oznacza to jednak, że Apostasy nie zwolni, gdy trzeba, i nie zaproponuje jakiejś małej odmiany, wciągającej zagrywki, skrzącego się od emocji gitarowego sola. Przenosimy się jakby do czasów, gdy death metal raczkował, black jeszcze nie był zdefiniowany, a tego typu granie, jakie prezentuje Apostasy, stanowiło forpocztę ekstremalnych odmian, które miały zawładnąć wkrótce światem. Udało się uchwycić ten moment w historii i zamknąć w atrakcyjnej, choć niepokornej formie. Z pewnością pomógł żar południowoamerykańskiej ziemi.

Materiał na Death Retun jest dojrzalszy i bogatszy od (tak czy inaczej znakomitego) poprzednika. Jednocześnie szerszy wachlarz pomysłów nie przygasił prymitywnej agresji. Do tego produkcja doskonale podkreśla staro-szkolną manierę, wyłuskując sedno dzikiej energii tamtych czasów, dalekiej od cyfrowej precyzji i czystości. Masteringiem zajęło się szwedzkie studio, i może by napisać – to słychać.

Nie ma co tu analizować poszczególnych numerów, w których dzieje się sporo, przy umiejętnym żonglowaniu pulą środków klasycznych dla diabolicznej thrashowej sceny środka i drugiej połowy lat 80. Niby niewiele dało się tu zrobić, bo wszystko zostało już powiedziane w innej epoce. Ale udało się dobrać te elementy z pasją i stworzyć coś, co przyciąga słuchacza. Solidna, a dla miłośników stylu, momentami wręcz porywająca propozycja.

Cieszę się, że polska wytwórnia wypuściła ten materiał. A samo wydanie niekoniecznie w typowych dla black/thrashowych dźwięków kolorach także na wysokim poziomie – wykorzystany na okładce obraz polskiego artysty, Arkadiusza Zająca, niby w kanonach tematycznych, a jednocześnie uciekający od stereotypów.

Paweł Lach



..::TRACK-LIST::..

1. Intro / Death Return 05:36
2. Jus Primae Noctis 04:16
3. Son of Hate 05:55
4. Deceased in Funeral 05:52
5. The Great Apostasy - The Night 08:58
6. Praise of Darkness 01:54
7. Obey the Antichrist 06:47



..::OBSADA::..

Cris Profaner - Bass, Vocals
Sebastián Palominos - Guitars (lead)
Adrián Lopez - Drums
Javier Silva - Guitars (lead)



https://www.youtube.com/watch?v=7eE-ZYC1W8w



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

W przypadku chilijskiej formacji Apostasy mamy do czynienia z rzadkim przypadkiem grupy, która tworząc metal w pionierskich czasach dla ekstremum, powróciła w zmienionym składzie po dziesięcioleciach, by nawiązać do retro brzmień z drugiej połowy lat 80. Zaczynali od demówek jeszcze pod nazwą Damn Soul. Potem już jako Apostasy nagrali brudny, thrashowy album Sunset of the End (1991). A w 2013 roku, po dwudziestu latach przerwy, kapela powróciła i ma się świetnie. Świadectwem tego są bardzo udany album „The Sign of Darkness” (2018) i premierowa płyta „Death Return”, nad którą przychodzi nam się tu pokłonić.

Jeśli są tu fani agresywnych, prostych (ale nie prostackich), szybkich thrashowych riffów, wyraźnie zatrutych trupim jadem proto-black metalowych brzmień, to niech od razu zerkają do sklepu Fallen Temple i kupują w ciemno. Death Return to rzecz, w której esencja starego Slayera i Kreatora miesza się z dzikością południowoamerykańskich kapel pokroju najwcześniejszej Sepultury i Sarcofago. Jednocześnie, choć możemy tutaj wymienić jeszcze parę kapel i próbować wskazać wpływy, to jednak siłą Apostasy jest własny styl. Chilijczycy swobodnie przemieszczają się od rejonów brudnego heavy metalu po bliskie już deathowym wyziewom rejony. A że oni sami pochodzą z tamtych czasów (a przynajmniej lider, Cristian Silva), Death Return wypada atrakcyjnie dzięki szczerości. Oczywiście nikt nie odkrywa tu nowych lądów, a jedynie penetruje porzucone nekropolie pradawnych kultów, których echa brzmią szalenie znajomo i kojąco dla oldschoolowych kręgów. Można to jednak robić z pasją bądź z użyciem tanich sztuczek. Apostasy z pewnością daje z siebie wszystko.

Mrok, diabeł, agresja, czarna magia, śmierć – nikomu nie trzeba chyba streszczać zawartych tu liryków. Muzycznie mamy zaś do czynienia z dobrze naoliwioną machiną rozpędzonych riffów, w których niepokorność ważniejsza jest od ciężaru. Nie oznacza to jednak, że Apostasy nie zwolni, gdy trzeba, i nie zaproponuje jakiejś małej odmiany, wciągającej zagrywki, skrzącego się od emocji gitarowego sola. Przenosimy się jakby do czasów, gdy death metal raczkował, black jeszcze nie był zdefiniowany, a tego typu granie, jakie prezentuje Apostasy, stanowiło forpocztę ekstremalnych odmian, które miały zawładnąć wkrótce światem. Udało się uchwycić ten moment w historii i zamknąć w atrakcyjnej, choć niepokornej formie. Z pewnością pomógł żar południowoamerykańskiej ziemi.

Materiał na Death Retun jest dojrzalszy i bogatszy od (tak czy inaczej znakomitego) poprzednika. Jednocześnie szerszy wachlarz pomysłów nie przygasił prymitywnej agresji. Do tego produkcja doskonale podkreśla staro-szkolną manierę, wyłuskując sedno dzikiej energii tamtych czasów, dalekiej od cyfrowej precyzji i czystości. Masteringiem zajęło się szwedzkie studio, i może by napisać – to słychać.

Nie ma co tu analizować poszczególnych numerów, w których dzieje się sporo, przy umiejętnym żonglowaniu pulą środków klasycznych dla diabolicznej thrashowej sceny środka i drugiej połowy lat 80. Niby niewiele dało się tu zrobić, bo wszystko zostało już powiedziane w innej epoce. Ale udało się dobrać te elementy z pasją i stworzyć coś, co przyciąga słuchacza. Solidna, a dla miłośników stylu, momentami wręcz porywająca propozycja.

Cieszę się, że polska wytwórnia wypuściła ten materiał. A samo wydanie niekoniecznie w typowych dla black/thrashowych dźwięków kolorach także na wysokim poziomie – wykorzystany na okładce obraz polskiego artysty, Arkadiusza Zająca, niby w kanonach tematycznych, a jednocześnie uciekający od stereotypów.

Paweł Lach



..::TRACK-LIST::..

1. Intro / Death Return 05:36
2. Jus Primae Noctis 04:16
3. Son of Hate 05:55
4. Deceased in Funeral 05:52
5. The Great Apostasy - The Night 08:58
6. Praise of Darkness 01:54
7. Obey the Antichrist 06:47



..::OBSADA::..

Cris Profaner - Bass, Vocals
Sebastián Palominos - Guitars (lead)
Adrián Lopez - Drums
Javier Silva - Guitars (lead)



https://www.youtube.com/watch?v=7eE-ZYC1W8w



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



The 12 songs escape the usual genre parameters although clearly defining the band's sound horizons - a balance which alternates modern metal assaults with complex progressive melodies.



..::TRACK-LIST::..

1. Octagon 04:09
2. Hunter 04:24
3. The Artifact 05:17
4. The Seal 04:28
5. Spider 05:36
6. The Knot 01:20
7. Fractal 04:49
8. The Tree 05:15
9. The Godfader 05:36
10. The Comet 05:14
11. The Dance 04:35
12. The Roots 06:00



..::OBSADA::..

Enrico Benvenuto - Guitars
Fabio Colombi - Vocals
Fabio Decovich - Bass
Fausto Massa - Guitars
Enzo Rotondaro - Drums
Demetrio Scopelliti - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=5sKAvfHk2gA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



The 12 songs escape the usual genre parameters although clearly defining the band's sound horizons - a balance which alternates modern metal assaults with complex progressive melodies.



..::TRACK-LIST::..

1. Octagon 04:09
2. Hunter 04:24
3. The Artifact 05:17
4. The Seal 04:28
5. Spider 05:36
6. The Knot 01:20
7. Fractal 04:49
8. The Tree 05:15
9. The Godfader 05:36
10. The Comet 05:14
11. The Dance 04:35
12. The Roots 06:00



..::OBSADA::..

Enrico Benvenuto - Guitars
Fabio Colombi - Vocals
Fabio Decovich - Bass
Fausto Massa - Guitars
Enzo Rotondaro - Drums
Demetrio Scopelliti - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=5sKAvfHk2gA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

No i to się kurwa nazywa dzieciątko !!! Z otchłani i pustyń Chile wjechał po prawie ćwierć wieku od wydania debiutu Apostasy by dla rodzimej Fallen Temple wydać drugi thrashowy pomiot zamknięty w 32 min. Tu nie ma szopek, darów ani trzech króli. Tu napierdala się thrashera jak z przełomu lat 80-90.

Jest brudno, wściekle, piekielnie na pełnej kurwie. Solówki wiercą ile wlezie, wokal to od szeptów, growlów, wrzasków aż po przeraźliwe falsety.

The Sign Of Darkness brzmi jakby Bathory, Sarcofago i Poison sprawdzili co nagrają razem. Pewnie byłoby to coś w stylu Apostasy. Świetny powrót.

Hajasz


Zabłąkany wędrowcze, jeśli dotarłeś tutaj bo kojarzysz jakiś zespół o nazwie Apostasy, to jest duża szansa, że to akurat nie ten, bo zespołów o tej nazwie jak psów. Ale skoro już tu jesteś, to przybliżę ci akurat ten konkretny na tyle, na ile potrafię.

Ten konkretny Apostasy pochodzi z Chile i powstał w 1988 roku, więc na pewno pobolewa go już kręgosłup jak mnie. Miał w funkcjonowaniu kilka długich przerw, co nikogo nie powinno dziwić, bo przecież nie stał się kolejnym metalowym towarem eksportowym Ameryki Południowej, a spodziewam się, że na drugiej półkuli utrzymać podziemną kapelę metalową przez trzy dekady jest równie trudno, jak i u nas. Żeby było jeszcze zabawniej, The Sign of Darkness to zaledwie długi krążek długogrający w karierze kapeli (pierwszy, Sunset of the End, wyszedł w 1991 roku, i podobnie jak ty nie mam o nim zielonego pojęcia).

Nie wiem jak Apostasy brzmieli w przeszłości i czy dane im było przejść w ciągu trzech dekad jakąś muzyczną ewolucję, ale spodziewam się, że nie, bo i dziś brzmią oldschoolowo. Na The Sign of Darkness brzmią jak piewcy starego, dobrego blacku i thrashu spod znaku Hellhammer czy Venom. Zupełnie przypadkiem tego typu agresywne granie akurat wraca do łask metaluszków na całym świecie, więc pewnie i Apostasy gdzieś w swoim rejonie będą mieli okazję błysnąć, ale poza niego raczej nie wyjadą z tym materiałem.

The Sign of Darkness ni ziębi, ni grzeje. Ani mnie nie podnieca, ani nie wkurwia. W zasadzie moją uwagę jako tako przyciągają jedynie intra Praise of Darkness oraz The Great Damnation, które aż walą plastikowym oldschoolem – kojarzycie te pseudopatetyczne, sztuczne do bólu klawisze z płyt metalowych z lat 80-tych? To właśnie wita was na wejściu. I choć w 2018 roku brzmi to jeszcze śmieszniej, niż przed dwudziestoma laty, to mnie się wydaje sympatyczne, bo to wyraźne mrugnięcie do tych, co pamiętają te starutkie płyty metalowe nagrywane po taniości. Autorytatywnie stwierdzam, że Apostasy zrobili to intro właśnie jako wehikuł czasu, bo poza tymi klawiszkami reszta płyty brzmi co najmniej przyzwoicie. Oczywiście – wszystko tutaj świadomie wali myszką, od niemal melodeklamowanych wokali pełnych pogłosu wysuniętych mocno na przód i przechodzących od czasu do czasu w falset a’la King Diamond do samych kompozycji, które są wręcz podręcznikowym przykładem wczesnego rozpędzonego thrashu, w którym poza gonitwą nie dzieje się praktycznie nic. I jako taki rodzaj pocztówki sprzed lat, muzycznego albumu ze zdjęciami The Sign of Darkness jest w sumie sympatyczne. Z perspektywy 2018 roku jednak nie broni się nijak, po prostu ginie za albumami, które podpadają pod tę samą formułę, ale są zwyczajnie ciekawsze, lepsze, lepiej zrealizowane. Poszczególne numery nie różnią się od siebie za bardzo, operują w samym środeczku doskonale znanych wszystkim kanw. Przez to wszystko wpadają jednym uchem, drugim wypadają. Nic w nich nie przeszkadza, nie wadzi, nie wkurwia, ale też nic nie zajmuje, nie interesuje, nie porywa. Ot, muzak, muzyka tła dla przeciętnego smutnego satanisty z ósmej klasy.

Z jakiegoś powodu album został podzielony na dwie części, strony A i B, tutaj nazwane Fire i Lust. Każda z nich zaczyna się od wspomnianych plastikowych introdukcji, by potem zamienić się w papkę tych samych dźwięków. Na części Fire numer Virgin Sacrifice brzmi dokładnie tak samo jak kolejny Witching Fire, a ten nie różni się zbytnio od następnego Armageddon Is Near poza tym, że jest od niego nieco szybszy. Poszczególne riffy sprawiają wrażenie, jakby były polepione z tych samych dźwięków, którym pozmieniano długości i które pozamieniano miejscami. O dziwo druga połowa płyty wypada nieco ciekawiej: choć Blackened By Lust dalej ciągnie się tym samym patentem wolniejszego, cięższego blacku/thrashu, to Strife of the Tormentor jest miłym oddechem. Zaczyna się od akustycznego wstępu, w którym skale zabrzmią znajomo każdemu, kto kiedyś słyszał o Metallice, a potem, po sympatycznie klasycznej solówce Apostasy rozwijają numer do równie klasycznej thrashowej gonitwy, która dziwnym trafem jest zaskakująco satysfakcjonująca. Wieńczący płytę Satan Ascends wraz z basowym wstępem to z kolei najlepszy moment na płycie – ostry, niebezpieczny riff, ciekawy groove, raz wyrazisty i powolny, raz rozpędzony do kosmicznych szybkości, fajna aranżacja, pełna zakrętów i ciekawostek, duża dokładność i skupienie. Gdyby wszystkie kawałki na The Sign of Darkness szły tym tropem, to mielibyśmy naprawdę dobry powrót do przeszłości, a tak mamy powrót do przeszłości ciekawy jak szkolna wycieczka z wynajętym przewodnikiem: niby sporo klasyki, nieźle zrealizowane bicie pokłonów dla oldschoolu, ale całość podana w nudnawym sosie, który nie potrafi zainteresować na dłużej niż kilka sekund. Przeciętniak z aspiracjami na przyszłość.

nmtr


Although Chile’s thrash metal scene had taken a few years to fully fire up beyond innovative demos from Pentagram, Massakre, and Necrosis in the mid-80’s the true explosion of underground forces would fire into the abyss in 1988. Full-lengths from Warpath and Necrosis coincided with demos from heavier, more intricate newcomers including a long-lost rehearsal tape from Valparaíso based Apostasy. The rise of bestial terror would reign bloody hell across South America as the world began to dig beyond Sepultura‘s debut and in turning the cross upside down in Chile it’d be Atomic Aggressor‘s ‘Bloody Ceremonial’ and Apostasy‘s ‘Fraud in the Name of God’ (1989) demos that would ‘legitimize’ the underground scene beyond Pentagram‘s impressive beginnings. I know there were more dark forces at work back then already, such as Sadism and Torturer, but in the realm of pure thrash it was Apostasy‘s ‘Sunset of the End’ (1991) that had the most potential to speak to the worldwide thrash metal scene of the time who were reeling from the glory of peak Sepultura, Dark Angel, Sadus and the rise of death metal beyond the 80’s. I have a long personal history of trying to acquire an original cassette of this bands debut that spanned the entirety of 2004 as I’d been ripped off by bad Russian bootlegs but, once I’d acquired it ‘Sunset of the End’ would reaffirm a sort of personal commitment to digging for the hidden gems of independent metal music past and went a long way in shifting my mindset from fanatic to actual collector. In my mind it is as vital an entry to exemplar South American thrash metal as ‘Beneath the Remains’. So, there is great weight attached to receiving a follow-up release twenty seven years later.

There is little to worry about, though, as ‘The Sign of Darkness’ is a worthy successor in a hard-fought battle to resuscitate the spirit of Apostasy. In fact it was only a matter of waiting patiently beyond 2013 as the band reformed as a trio with Cris Profaner (Cristián Silva) as the sole original member joined by Ancient Crypts and Invincible Force drummer Cristóbal Vigneaux along with lead guitarist Sebastian Palominos (Henosis). The collective sigh of relief was palpable as ‘Blackened By Sacrifice’ (2013) demo was immediately evocative of ‘Sunset of the End’, particularly the second half; Since then they’ve released an additional EP, ‘The Blade of Hell’ (2016), prior to the release of this second full-length. ‘The Sign of Darkness’ collects those previous compositions slightly reworked while including a handful of new songs. What might surprise older fans is the level of authenticity and amount of riffs they’ve poured over in creation of ‘The Sign of Darkness’; It absolutely feels like an ‘old school’ thrash metal album from the late 80’s and isn’t mired by any too-modern tricks nor does it delve into death metal as I’d personally expected. The hand-crafted, DIY aspect of Apostasy is yet in tact as they’ve recorded, produced and mixed the record themselves with the final master shopped out to Lamech Sound Design. I’m hugely impressed that Profaner handled a great bulk of the instrumentation and songwriting while keeping things tight, energetic and mercilessly heavy.

There is a great purity in the majesty of ‘The Sign of Darkness’ as it evokes the old days while extending the bullet-belted extremist thrash of their first album nearly three decades later; I’d most definitely have included this on my Best of 2018 if it had been easier to track down and acquire but that is my own failing. It is rare anymore today that I hold a record in my hands and truly covet its possession and not because of nostalgia but for the powerful heavy metal within. This is a riff album, not a riff-salad nightmare or even an overtly technical performance but an intricate set of effective guitar performances enhanced by 80’s death metal aesthetics and post-’86 classic thrash structures. What should immediately stand out is Profaner‘s vocal performance which is classic Chilean thrash echoing grittiness that doesn’t imitate previous vocalist Alberto Leyton but brings a similar cadence with the occasional shrieking fit that’ll recall ‘Darkness Descends’ as much as it does Communion.

When faced with an album that was long accepted as impossible and/or shelved I met ‘The Sign of Darkness’ with high expectations and careful enthusiasm. No doubt I waited through the ‘fanatic’ phase of interest until I’d written this because there is always value in some objectivity. I’d say as a full listen this 33 minute thrasher is quick, straight to the point evil and brutal thrash metal in the most classic sense and that’ll always be my preference above most other forms of metal. The part of me that has been obsessed with thrash riffs since I was a teenager is re-lit by this long awaited second Apostasy album and there should be no doubt that it comes with an above average recommendation, especially if you are a fan of 80’s South American death and thrash metal output or the witching metal phenomenon concurrent on the other side of the world. Highly recommended. For preview there are two key duos that bolster ‘The Sign of Darkness’ to nigh classic status, the first is “The Great Damnation” / “Blackened by Lust” with its Attomica-esque stomp and “Praise of Darkness” / “Virgin Sacrifice” which should immediately read as classic Apostasy and classic Chilean extreme thrash for that matter.

GrizzlyButts



..::TRACK-LIST::..

1. Praise Of Darkness 1:14
2. Virgin Sacrifice 4:56
3. Witching Fire 4:14
4. Armageddon Is Near 4:32
5. The Great Damnation 1:15
6. Blackened By Lust 2:57
7. Strike Of The Tormentot 6:20
8. Serpent Spell 1:45
9. Satan Ascends 4:47

Bonus Tracks:
The Blade Of Hell EP
10. The Great Damnation 1:23
11. Virgin Sacrifice 5:01
12. Blackened by Lust 3:07
13. Strike of the Tormentor 6:25



..::OBSADA::..

Cris Profaner - Bass, Vocals, Keyboards, Guitars (rhythm), Songwriting, Lyrics
Skullfukk - Drums
Sebastarot - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=rqLijMGhNzw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

No i to się kurwa nazywa dzieciątko !!! Z otchłani i pustyń Chile wjechał po prawie ćwierć wieku od wydania debiutu Apostasy by dla rodzimej Fallen Temple wydać drugi thrashowy pomiot zamknięty w 32 min. Tu nie ma szopek, darów ani trzech króli. Tu napierdala się thrashera jak z przełomu lat 80-90.

Jest brudno, wściekle, piekielnie na pełnej kurwie. Solówki wiercą ile wlezie, wokal to od szeptów, growlów, wrzasków aż po przeraźliwe falsety.

The Sign Of Darkness brzmi jakby Bathory, Sarcofago i Poison sprawdzili co nagrają razem. Pewnie byłoby to coś w stylu Apostasy. Świetny powrót.

Hajasz


Zabłąkany wędrowcze, jeśli dotarłeś tutaj bo kojarzysz jakiś zespół o nazwie Apostasy, to jest duża szansa, że to akurat nie ten, bo zespołów o tej nazwie jak psów. Ale skoro już tu jesteś, to przybliżę ci akurat ten konkretny na tyle, na ile potrafię.

Ten konkretny Apostasy pochodzi z Chile i powstał w 1988 roku, więc na pewno pobolewa go już kręgosłup jak mnie. Miał w funkcjonowaniu kilka długich przerw, co nikogo nie powinno dziwić, bo przecież nie stał się kolejnym metalowym towarem eksportowym Ameryki Południowej, a spodziewam się, że na drugiej półkuli utrzymać podziemną kapelę metalową przez trzy dekady jest równie trudno, jak i u nas. Żeby było jeszcze zabawniej, The Sign of Darkness to zaledwie długi krążek długogrający w karierze kapeli (pierwszy, Sunset of the End, wyszedł w 1991 roku, i podobnie jak ty nie mam o nim zielonego pojęcia).

Nie wiem jak Apostasy brzmieli w przeszłości i czy dane im było przejść w ciągu trzech dekad jakąś muzyczną ewolucję, ale spodziewam się, że nie, bo i dziś brzmią oldschoolowo. Na The Sign of Darkness brzmią jak piewcy starego, dobrego blacku i thrashu spod znaku Hellhammer czy Venom. Zupełnie przypadkiem tego typu agresywne granie akurat wraca do łask metaluszków na całym świecie, więc pewnie i Apostasy gdzieś w swoim rejonie będą mieli okazję błysnąć, ale poza niego raczej nie wyjadą z tym materiałem.

The Sign of Darkness ni ziębi, ni grzeje. Ani mnie nie podnieca, ani nie wkurwia. W zasadzie moją uwagę jako tako przyciągają jedynie intra Praise of Darkness oraz The Great Damnation, które aż walą plastikowym oldschoolem – kojarzycie te pseudopatetyczne, sztuczne do bólu klawisze z płyt metalowych z lat 80-tych? To właśnie wita was na wejściu. I choć w 2018 roku brzmi to jeszcze śmieszniej, niż przed dwudziestoma laty, to mnie się wydaje sympatyczne, bo to wyraźne mrugnięcie do tych, co pamiętają te starutkie płyty metalowe nagrywane po taniości. Autorytatywnie stwierdzam, że Apostasy zrobili to intro właśnie jako wehikuł czasu, bo poza tymi klawiszkami reszta płyty brzmi co najmniej przyzwoicie. Oczywiście – wszystko tutaj świadomie wali myszką, od niemal melodeklamowanych wokali pełnych pogłosu wysuniętych mocno na przód i przechodzących od czasu do czasu w falset a’la King Diamond do samych kompozycji, które są wręcz podręcznikowym przykładem wczesnego rozpędzonego thrashu, w którym poza gonitwą nie dzieje się praktycznie nic. I jako taki rodzaj pocztówki sprzed lat, muzycznego albumu ze zdjęciami The Sign of Darkness jest w sumie sympatyczne. Z perspektywy 2018 roku jednak nie broni się nijak, po prostu ginie za albumami, które podpadają pod tę samą formułę, ale są zwyczajnie ciekawsze, lepsze, lepiej zrealizowane. Poszczególne numery nie różnią się od siebie za bardzo, operują w samym środeczku doskonale znanych wszystkim kanw. Przez to wszystko wpadają jednym uchem, drugim wypadają. Nic w nich nie przeszkadza, nie wadzi, nie wkurwia, ale też nic nie zajmuje, nie interesuje, nie porywa. Ot, muzak, muzyka tła dla przeciętnego smutnego satanisty z ósmej klasy.

Z jakiegoś powodu album został podzielony na dwie części, strony A i B, tutaj nazwane Fire i Lust. Każda z nich zaczyna się od wspomnianych plastikowych introdukcji, by potem zamienić się w papkę tych samych dźwięków. Na części Fire numer Virgin Sacrifice brzmi dokładnie tak samo jak kolejny Witching Fire, a ten nie różni się zbytnio od następnego Armageddon Is Near poza tym, że jest od niego nieco szybszy. Poszczególne riffy sprawiają wrażenie, jakby były polepione z tych samych dźwięków, którym pozmieniano długości i które pozamieniano miejscami. O dziwo druga połowa płyty wypada nieco ciekawiej: choć Blackened By Lust dalej ciągnie się tym samym patentem wolniejszego, cięższego blacku/thrashu, to Strife of the Tormentor jest miłym oddechem. Zaczyna się od akustycznego wstępu, w którym skale zabrzmią znajomo każdemu, kto kiedyś słyszał o Metallice, a potem, po sympatycznie klasycznej solówce Apostasy rozwijają numer do równie klasycznej thrashowej gonitwy, która dziwnym trafem jest zaskakująco satysfakcjonująca. Wieńczący płytę Satan Ascends wraz z basowym wstępem to z kolei najlepszy moment na płycie – ostry, niebezpieczny riff, ciekawy groove, raz wyrazisty i powolny, raz rozpędzony do kosmicznych szybkości, fajna aranżacja, pełna zakrętów i ciekawostek, duża dokładność i skupienie. Gdyby wszystkie kawałki na The Sign of Darkness szły tym tropem, to mielibyśmy naprawdę dobry powrót do przeszłości, a tak mamy powrót do przeszłości ciekawy jak szkolna wycieczka z wynajętym przewodnikiem: niby sporo klasyki, nieźle zrealizowane bicie pokłonów dla oldschoolu, ale całość podana w nudnawym sosie, który nie potrafi zainteresować na dłużej niż kilka sekund. Przeciętniak z aspiracjami na przyszłość.

nmtr


Although Chile’s thrash metal scene had taken a few years to fully fire up beyond innovative demos from Pentagram, Massakre, and Necrosis in the mid-80’s the true explosion of underground forces would fire into the abyss in 1988. Full-lengths from Warpath and Necrosis coincided with demos from heavier, more intricate newcomers including a long-lost rehearsal tape from Valparaíso based Apostasy. The rise of bestial terror would reign bloody hell across South America as the world began to dig beyond Sepultura‘s debut and in turning the cross upside down in Chile it’d be Atomic Aggressor‘s ‘Bloody Ceremonial’ and Apostasy‘s ‘Fraud in the Name of God’ (1989) demos that would ‘legitimize’ the underground scene beyond Pentagram‘s impressive beginnings. I know there were more dark forces at work back then already, such as Sadism and Torturer, but in the realm of pure thrash it was Apostasy‘s ‘Sunset of the End’ (1991) that had the most potential to speak to the worldwide thrash metal scene of the time who were reeling from the glory of peak Sepultura, Dark Angel, Sadus and the rise of death metal beyond the 80’s. I have a long personal history of trying to acquire an original cassette of this bands debut that spanned the entirety of 2004 as I’d been ripped off by bad Russian bootlegs but, once I’d acquired it ‘Sunset of the End’ would reaffirm a sort of personal commitment to digging for the hidden gems of independent metal music past and went a long way in shifting my mindset from fanatic to actual collector. In my mind it is as vital an entry to exemplar South American thrash metal as ‘Beneath the Remains’. So, there is great weight attached to receiving a follow-up release twenty seven years later.

There is little to worry about, though, as ‘The Sign of Darkness’ is a worthy successor in a hard-fought battle to resuscitate the spirit of Apostasy. In fact it was only a matter of waiting patiently beyond 2013 as the band reformed as a trio with Cris Profaner (Cristián Silva) as the sole original member joined by Ancient Crypts and Invincible Force drummer Cristóbal Vigneaux along with lead guitarist Sebastian Palominos (Henosis). The collective sigh of relief was palpable as ‘Blackened By Sacrifice’ (2013) demo was immediately evocative of ‘Sunset of the End’, particularly the second half; Since then they’ve released an additional EP, ‘The Blade of Hell’ (2016), prior to the release of this second full-length. ‘The Sign of Darkness’ collects those previous compositions slightly reworked while including a handful of new songs. What might surprise older fans is the level of authenticity and amount of riffs they’ve poured over in creation of ‘The Sign of Darkness’; It absolutely feels like an ‘old school’ thrash metal album from the late 80’s and isn’t mired by any too-modern tricks nor does it delve into death metal as I’d personally expected. The hand-crafted, DIY aspect of Apostasy is yet in tact as they’ve recorded, produced and mixed the record themselves with the final master shopped out to Lamech Sound Design. I’m hugely impressed that Profaner handled a great bulk of the instrumentation and songwriting while keeping things tight, energetic and mercilessly heavy.

There is a great purity in the majesty of ‘The Sign of Darkness’ as it evokes the old days while extending the bullet-belted extremist thrash of their first album nearly three decades later; I’d most definitely have included this on my Best of 2018 if it had been easier to track down and acquire but that is my own failing. It is rare anymore today that I hold a record in my hands and truly covet its possession and not because of nostalgia but for the powerful heavy metal within. This is a riff album, not a riff-salad nightmare or even an overtly technical performance but an intricate set of effective guitar performances enhanced by 80’s death metal aesthetics and post-’86 classic thrash structures. What should immediately stand out is Profaner‘s vocal performance which is classic Chilean thrash echoing grittiness that doesn’t imitate previous vocalist Alberto Leyton but brings a similar cadence with the occasional shrieking fit that’ll recall ‘Darkness Descends’ as much as it does Communion.

When faced with an album that was long accepted as impossible and/or shelved I met ‘The Sign of Darkness’ with high expectations and careful enthusiasm. No doubt I waited through the ‘fanatic’ phase of interest until I’d written this because there is always value in some objectivity. I’d say as a full listen this 33 minute thrasher is quick, straight to the point evil and brutal thrash metal in the most classic sense and that’ll always be my preference above most other forms of metal. The part of me that has been obsessed with thrash riffs since I was a teenager is re-lit by this long awaited second Apostasy album and there should be no doubt that it comes with an above average recommendation, especially if you are a fan of 80’s South American death and thrash metal output or the witching metal phenomenon concurrent on the other side of the world. Highly recommended. For preview there are two key duos that bolster ‘The Sign of Darkness’ to nigh classic status, the first is “The Great Damnation” / “Blackened by Lust” with its Attomica-esque stomp and “Praise of Darkness” / “Virgin Sacrifice” which should immediately read as classic Apostasy and classic Chilean extreme thrash for that matter.

GrizzlyButts



..::TRACK-LIST::..

1. Praise Of Darkness 1:14
2. Virgin Sacrifice 4:56
3. Witching Fire 4:14
4. Armageddon Is Near 4:32
5. The Great Damnation 1:15
6. Blackened By Lust 2:57
7. Strike Of The Tormentot 6:20
8. Serpent Spell 1:45
9. Satan Ascends 4:47

Bonus Tracks:
The Blade Of Hell EP
10. The Great Damnation 1:23
11. Virgin Sacrifice 5:01
12. Blackened by Lust 3:07
13. Strike of the Tormentor 6:25



..::OBSADA::..

Cris Profaner - Bass, Vocals, Keyboards, Guitars (rhythm), Songwriting, Lyrics
Skullfukk - Drums
Sebastarot - Guitars




https://www.youtube.com/watch?v=rqLijMGhNzw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



https://www.youtube.com/watch?v=z3bDzT17F3Y


..::OPIS::..

GALLOWER – the Witching Metal power-trio from Tychy, Poland – have been unleashing their blackthrash fury upon the underground for over a decade. Since their formation in 2015, the band have become a bastion of old-school metal, raw aggression, blistering energy, and a dark medieval aesthetic. Their lyrics immerse listeners in the shadowy world of GALLOWER, a 15th-century land where magic, monsters, and unholy evil reign supreme.

GALLOWER’s discography is a journey into the heart of metal’s purest traditions: demos Witch Hunt is On (2015) and Through the Gallows (2016), through their debut album Behold the Realm of Darkness (2020), to the EP Eastern Witchcraft (2022), released under the banner of DYING VICTIMS. Each release is a testament to GALLOWER’s commitment to keeping the old-school flame alive while crafting a unique and immersive soundscape. Their next recording, the full-length Vengeance & Wrath, won’t be any different and will release the bubonic plague once again!

GALLOWER’s live shows, brimming with unrelenting energy and a raw aggression, leave no man spared and no cross unturned – and that finely honed finesse reaches its apotheosis on Vengeance & Wrath. Truly titled, Vengeance & Wrath encapsulates and exaggerates the GALLOWER aesthetic to date: a perfect storm of thrashing-mad riffs, harsh-yet-articulate vocals, pitch-black intensity, and epic storytelling, all with medieval atmosphere to spare. It’s not so much a vertical improvement as it is a lateral one, for to do anything beyond the remit of truest metal would be a fate worse than death! No more but definitely no less, GALLOWER strive to reach the hallowed halls of Venom, Destruction, Bathory, Sodom, and the Japanese Sabbat – and from this vantage point, with Vengeance & Wrath do they walk that path honorably.

This is Witching Metal: an unholy call to arms for all who live and die for the old school. Arm yourself with a bulletbelt, take this torch, and prepare for battle — the witch hunt has begun, and GALLOWER lead the charge into darkness with Vengeance & Wrath!



I've only just had a chance to write you a few words about Pandemic's second album, and here new Gallower material has already emerged from around the corner. What these two bands have in common is well known. Both lineups feature Nocturnitter, who is one of my favorite retro-style guitarists of the younger generation. The guy has the skills and the head for writing riffs, unquestionably. Gallower is well known to all geeks of old-style metal. Their debut “Behold the Realm of Darkness” and subsequent EP “Eastern Witchcraft” are the essence of 1980s thrash metal. And undoubtedly the forefront of the genre in our domestic backyard in recent years. So is the band still sailing in the right direction, or is it drifting into the shallows? Fuck, free jokes! I'm willing to venture that this is the best, and certainly the most varied material the band has ever recorded. Of course, the band's style hasn't changed a bit. Only the form of the message has changed, albeit slightly. The gentlemen no longer ride straight ahead relentlessly, or at least not all the time. Because there is a lot of riffing at full speed here anyway. At moments, however, they press the brake pedal, as if they wanted to take a sharp turn before accelerating their machine to full speed again. I don't know if this was a deliberate procedure, and Gallower decided to prove that music inspired by the classics is not just highway speeding, or it came out by chance, but there are more tempo changes here than on the band's previous releases. And, believe me, these slower parts are not softer at all. Perhaps, in fact, there's more of a heavy-metal shtick in them, but just as many razor-sharp harmonies. The band's traditional selling point is its sound. Gallower's recordings from the beginning resemble in this respect the albums of the bands our boys are inspired by. I won't discover America, either, by saying that Tzar does a great job as a singer. The guy has an awesome tone of voice, knows when to be rougher and when to “squeak” or sing in the choruses. And then there's that fantastic, old-school drumming. At times it's like being cut out from early Kreator or Sodom albums. I'll be honest and say that I wanted to point out a few tracks from this album at first, but after a few listens I decided it was pointless, because each of them has its own face, and none of them goes below the high level that the album represents as a whole. So to keep it short, to anyone with a taste for retro music at the highest level, I can recommend “Vengeance & Wrath” along with a written guarantee of quality. Signed with both of my hands.

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

1. Aftermath / Protector's Militia 04:51
2. The Revelation 02:54
3. Relentless Retaliation 04:32
4. Bubonic Breath 04:49
5. March Of The Carmine Cloaks 05:43
6. Prophecy Of The Seven 05:42
7. The Dead Despise The Living 03:41
8. Vengeance & Wrath 05:53
9. Demonic Ascent 04:59



..::OBSADA::..

T.C. Speedfire - Drums
Vic Nocturnitier - Guitars
Mighty Tzar - Vocals, Bass



https://www.youtube.com/watch?v=U85WAQrNSd0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



https://www.youtube.com/watch?v=z3bDzT17F3Y


..::OPIS::..

GALLOWER – the Witching Metal power-trio from Tychy, Poland – have been unleashing their blackthrash fury upon the underground for over a decade. Since their formation in 2015, the band have become a bastion of old-school metal, raw aggression, blistering energy, and a dark medieval aesthetic. Their lyrics immerse listeners in the shadowy world of GALLOWER, a 15th-century land where magic, monsters, and unholy evil reign supreme.

GALLOWER’s discography is a journey into the heart of metal’s purest traditions: demos Witch Hunt is On (2015) and Through the Gallows (2016), through their debut album Behold the Realm of Darkness (2020), to the EP Eastern Witchcraft (2022), released under the banner of DYING VICTIMS. Each release is a testament to GALLOWER’s commitment to keeping the old-school flame alive while crafting a unique and immersive soundscape. Their next recording, the full-length Vengeance & Wrath, won’t be any different and will release the bubonic plague once again!

GALLOWER’s live shows, brimming with unrelenting energy and a raw aggression, leave no man spared and no cross unturned – and that finely honed finesse reaches its apotheosis on Vengeance & Wrath. Truly titled, Vengeance & Wrath encapsulates and exaggerates the GALLOWER aesthetic to date: a perfect storm of thrashing-mad riffs, harsh-yet-articulate vocals, pitch-black intensity, and epic storytelling, all with medieval atmosphere to spare. It’s not so much a vertical improvement as it is a lateral one, for to do anything beyond the remit of truest metal would be a fate worse than death! No more but definitely no less, GALLOWER strive to reach the hallowed halls of Venom, Destruction, Bathory, Sodom, and the Japanese Sabbat – and from this vantage point, with Vengeance & Wrath do they walk that path honorably.

This is Witching Metal: an unholy call to arms for all who live and die for the old school. Arm yourself with a bulletbelt, take this torch, and prepare for battle — the witch hunt has begun, and GALLOWER lead the charge into darkness with Vengeance & Wrath!



I've only just had a chance to write you a few words about Pandemic's second album, and here new Gallower material has already emerged from around the corner. What these two bands have in common is well known. Both lineups feature Nocturnitter, who is one of my favorite retro-style guitarists of the younger generation. The guy has the skills and the head for writing riffs, unquestionably. Gallower is well known to all geeks of old-style metal. Their debut “Behold the Realm of Darkness” and subsequent EP “Eastern Witchcraft” are the essence of 1980s thrash metal. And undoubtedly the forefront of the genre in our domestic backyard in recent years. So is the band still sailing in the right direction, or is it drifting into the shallows? Fuck, free jokes! I'm willing to venture that this is the best, and certainly the most varied material the band has ever recorded. Of course, the band's style hasn't changed a bit. Only the form of the message has changed, albeit slightly. The gentlemen no longer ride straight ahead relentlessly, or at least not all the time. Because there is a lot of riffing at full speed here anyway. At moments, however, they press the brake pedal, as if they wanted to take a sharp turn before accelerating their machine to full speed again. I don't know if this was a deliberate procedure, and Gallower decided to prove that music inspired by the classics is not just highway speeding, or it came out by chance, but there are more tempo changes here than on the band's previous releases. And, believe me, these slower parts are not softer at all. Perhaps, in fact, there's more of a heavy-metal shtick in them, but just as many razor-sharp harmonies. The band's traditional selling point is its sound. Gallower's recordings from the beginning resemble in this respect the albums of the bands our boys are inspired by. I won't discover America, either, by saying that Tzar does a great job as a singer. The guy has an awesome tone of voice, knows when to be rougher and when to “squeak” or sing in the choruses. And then there's that fantastic, old-school drumming. At times it's like being cut out from early Kreator or Sodom albums. I'll be honest and say that I wanted to point out a few tracks from this album at first, but after a few listens I decided it was pointless, because each of them has its own face, and none of them goes below the high level that the album represents as a whole. So to keep it short, to anyone with a taste for retro music at the highest level, I can recommend “Vengeance & Wrath” along with a written guarantee of quality. Signed with both of my hands.

jesusatan



..::TRACK-LIST::..

1. Aftermath / Protector's Militia 04:51
2. The Revelation 02:54
3. Relentless Retaliation 04:32
4. Bubonic Breath 04:49
5. March Of The Carmine Cloaks 05:43
6. Prophecy Of The Seven 05:42
7. The Dead Despise The Living 03:41
8. Vengeance & Wrath 05:53
9. Demonic Ascent 04:59



..::OBSADA::..

T.C. Speedfire - Drums
Vic Nocturnitier - Guitars
Mighty Tzar - Vocals, Bass



https://www.youtube.com/watch?v=U85WAQrNSd0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Usually when we talk about the old Canadian thrash metal scene you will mostly mention such names as Sacrifice, Exciter, Infernal Majesty, Voivod, Piledriver or Razor. Unfortunately, not many metal fans will mention Armoros- and too bad, because their Pieces is one of the best Canadian albums from the mid 80s that I have ever heard!

Unfortunately, this band has not survived, and after recording several demos and material for the debut album, they disbanded. Aside from the cassette version distributed by the band, Pieces was not released officially for many years until it first came out in 2008 by Brazilian Marquee Rec as a box, packed together with some additional recordings of this band from their past. It was finally re-mastered and re-released on vinyl and in CD format in 2015 by German High Roller.

But let’s concentrate on the music from this full length. Armoros presents here over 40 minutes of wild, aggressive, fast and technical thrash metal. There is some melody, but the music sounds a little dirty. It's not that fast during the entire recording, though. Sometimes you can find some middle-tempo riffs here and there. There are not many moments like that, though - just to catch a little breath, and back again to the thrashing madness. The vocals are also rasp and dirty – spitting the words with hatred, but again with some melody. You can tell right away that Rick’s screams were heavily inspired by Araya’s style. The songs from Pieces are well composed, technical and full of complicated tempo changes. It is noticeable that Armoros was practicing for hours in their rehearsal room, and they were pretty mature as a band when they recorded these “pieces”. From time to time, a short, screaming guitar-solo pierces your ear-drums. There's not much I can say about the drummer’s effort on this album. The drum arrangements are simple, mostly super fast and straight forward. There's even less I can say about the bass lines, which are not audible. So maybe Pieces is not a flawless album- there are things that could be done better (especially during the recording of it) but still, as a whole, it is a killer album!

Some people might say that Pieces is just another brutal thrash metal offering from the mid 80s and moreover, its production is far from perfect. But for me, this recording has something special that many thrash metal classics with a bigger budget and more professional studios lack. It is the organic aggression, dedication and honesty I can sense in Armoros’ music. It's just the purest thrash you can imagine from the late 80s. An absolute must-hear for everyone who likes old-style thrash metal!

RustInPissZygadena



..::TRACK-LIST::..

1. Forever Hold Your Pieces/C.M.D.K. 5:26
2. Teminal Death 3:03
3. Apparition Of Force 3:38
4. Remember Michelle 4:20
5. The Dead 5:51
6. Euphoria 3:17
7. Critical Mass 3:52
8. Dementia 5:39
9. Shadows 6:33
10. Earache My Eye 2:46



..::OBSADA::..

Mike Sudar - Guitars
Jed Simon - Guitars
Rick Lee - Vocals, Bass
Terry Groom - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=UJCVYmssp2U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Usually when we talk about the old Canadian thrash metal scene you will mostly mention such names as Sacrifice, Exciter, Infernal Majesty, Voivod, Piledriver or Razor. Unfortunately, not many metal fans will mention Armoros- and too bad, because their Pieces is one of the best Canadian albums from the mid 80s that I have ever heard!

Unfortunately, this band has not survived, and after recording several demos and material for the debut album, they disbanded. Aside from the cassette version distributed by the band, Pieces was not released officially for many years until it first came out in 2008 by Brazilian Marquee Rec as a box, packed together with some additional recordings of this band from their past. It was finally re-mastered and re-released on vinyl and in CD format in 2015 by German High Roller.

But let’s concentrate on the music from this full length. Armoros presents here over 40 minutes of wild, aggressive, fast and technical thrash metal. There is some melody, but the music sounds a little dirty. It's not that fast during the entire recording, though. Sometimes you can find some middle-tempo riffs here and there. There are not many moments like that, though - just to catch a little breath, and back again to the thrashing madness. The vocals are also rasp and dirty – spitting the words with hatred, but again with some melody. You can tell right away that Rick’s screams were heavily inspired by Araya’s style. The songs from Pieces are well composed, technical and full of complicated tempo changes. It is noticeable that Armoros was practicing for hours in their rehearsal room, and they were pretty mature as a band when they recorded these “pieces”. From time to time, a short, screaming guitar-solo pierces your ear-drums. There's not much I can say about the drummer’s effort on this album. The drum arrangements are simple, mostly super fast and straight forward. There's even less I can say about the bass lines, which are not audible. So maybe Pieces is not a flawless album- there are things that could be done better (especially during the recording of it) but still, as a whole, it is a killer album!

Some people might say that Pieces is just another brutal thrash metal offering from the mid 80s and moreover, its production is far from perfect. But for me, this recording has something special that many thrash metal classics with a bigger budget and more professional studios lack. It is the organic aggression, dedication and honesty I can sense in Armoros’ music. It's just the purest thrash you can imagine from the late 80s. An absolute must-hear for everyone who likes old-style thrash metal!

RustInPissZygadena



..::TRACK-LIST::..

1. Forever Hold Your Pieces/C.M.D.K. 5:26
2. Teminal Death 3:03
3. Apparition Of Force 3:38
4. Remember Michelle 4:20
5. The Dead 5:51
6. Euphoria 3:17
7. Critical Mass 3:52
8. Dementia 5:39
9. Shadows 6:33
10. Earache My Eye 2:46



..::OBSADA::..

Mike Sudar - Guitars
Jed Simon - Guitars
Rick Lee - Vocals, Bass
Terry Groom - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=UJCVYmssp2U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!